Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam,
ten portal znalazłam przypadkowo, szukając informacji na temat upośledzenia intelektualnego i radzenia sobie z osobami tym dotkniętymi. Nigdy wcześniej nie udzielałam się na żadnym forum, nie mniej jednak sytuacja mnie do tego niejako zmusiła. Już piszę na czym polega mój problem.
Rok temu związałam się z mężczyzną, którego matka (jak się dowiedziałam dużo później) jest osobą upośledzoną umysłowo, dodatkowo chorą na padaczkę. Mój narzeczony nie wychowywał się z matką od 6 roku życia, przebywała ona w innym mieście pod opieką osoby spoza rodziny. Od dwóch lat jest pod opieką mojego narzeczonego, który nie był świadomy stanu, w jakim znajduje się jego matka. A jej stan jest następujący : nie jest w stanie decydować sama o sobie, całymi dniami jedynie siedzi przed telewizorem, jeśli nie zlecimy jej żadnego zajęcia, to sama z siebie nic nie zrobi, zaspokaja jedynie swoją potrzebę żywienia oraz wydalniczą, nie pamięta o wielu obowiązkach jakie jej wyznaczamy, nie utrzymuje higieny osobistej (nie myje się regularnie, nie zmienia ubrań przez kilka dni), jest bardzo nerwowa gdy się ją o coś poprosi bądź coś jej zarzuci, nie jest kontaktowa (jeśli nic nie potrzebuje, potrafi się w ogóle do nas nie odzywać), nie potrafi powiedzieć co ogląda w telewizji, wszelkie prace domowe zlecone przez nas wykonuje bardzo powolnie i nieudolnie (zmywanie naczyń przy ciągle odkręconej wodzie, prasowanie ubrań trzymając żelazko po kilkadziesiąt sekund ciągle w jednym miejscu, zmywanie podłogi wylewając pół wiadra wody z bardzo dużą ilością płynu do podłogi). To tylko część zachowań, kropla w morzu. Ponadto nie szanuje naszych pieniędzy, marnuje jedzenie, ciągle wymaga czegoś nowego co wg nas jest zupełnie zbędne. Ma problemy z pamięcią i koncentracją, potrafi pytać kilkakrotnie o to samo mimo, że uzyskała już odpowiedź. Nie możemy nigdzie wyjechać z noclegiem, bo wpada w histerię, że nie zostanie sama w domu (traumatyczne przeżycie z przeszłości, kiedy to mieszkając gdzie indziej do jej domu wtargnęli złodzieje - jej nic się nie stało, nawet tego nie widziała). To się robi coraz bardziej uciążliwe, i dla mnie, i dla mojego narzeczonego, który ją utrzymuje mimo, że chciałby wreszcie się usamodzielnić i założyć rodzinę (myślimy o dzieciach i ślubie w najbliższym czasie).
Moja przyszła teściowa miała niegdyś przyznaną czasową rentę zdrowotną, którą później w nieznanych mi okolicznościach utraciła i od przeszło 4 lat nie otrzymuje żadnych świadczeń. Mój narzeczony nie ma pojęcia w jaki sposób załatwić rentę od nowa. Dodam też, że moja przyszła teściowa nigdzie nie pracowała ani nie jest pod stałą opieką ani neurologa ani psychiatry, nie przyjmuje też żadnych leków.
W miniony weekend miała miejsce sytuacja, która przerosła nas oboje i stwierdziliśmy, że czas najwyższy, aby znaleźć jakieś rozwiązanie dla naszej sytuacji.
Pytanie tylko brzmi - jakie? Co możemy zrobić? Gdzie się udać? Słyszałam, że istnieje możliwość oddania takiej osoby na obserwację do szpitala psychiatrycznego, nie mniej jednak czy wystarczy na to wyłącznie skierowanie od internisty? Jak długo trwa taki pobyt? Czy jest on refundowany przez NFZ? Czy dokumenty uzyskane podczas takiej hospitalizacji będą się nadawały do przedstawienia przy składaniu wniosku o przyznanie renty zdrowotnej? Co później? Czy taką osobę można skierować gdzieś do ośrodka opiekuńczego?
Co robić? Proszę o rady, nie mamy już siły, chcemy normalnie żyć, nie myśleć co zastaniemy w domu po powrocie z pracy czy dłuższego wyjazdu(który zresztą jest niemal niemożliwy).

Bardzo proszę o pomoc,

zrozpaczona Lena

Czy ty kiedys wezwalas pogotowie w czasie ataku padaczkowego tej kobiety? wyglada na to, ze was to wogole nie obchodzi. W 21 wieku czlowiek chory na padaczke bez opieki lekarskiej?, piszesz, ze nie bierze zadnych lekow, a dlaczego ? poniewaz nikt nie wzywal lekarza do chorej. Ty przeczytaj miedzy wierszami, co piszesz, tobie ta kobieta zawadza, chcesz jej sie pozbyc. Raczej ty usun sie, daj jej zyc jak potrafi, nie wmawiaj jej uposledzenia umyslowego, poniewaz nie ma diagnozy lekarskiej, a z ciebie wychodzi ciezki egoizm. Ta kobieta potrzebuje spokoju i opieki lekarskiej a ty jej nawet nie zapewnilas ani jej syn opieki z MOPS, KTORY MA OBOWIAZEK zapewnic pomoc lekarska i leki przedewszystkim padaczkowe.

Może byś najpierw spytał/spytała o jakieś szczegóły zamiast oceniać i krytykować? ANI RAZU nie słyszałam, aby miała jakikolwiek atak padaczkowy, NIGDY. NIKT się nią nie interesuje z rodziny, ani brat z rodziną, ani młodszy syn, ani mąż, nikt. Nikogo nie interesuje co się z nią dzieje, czy jej syn, który się nią zajmuje, radzi sobie z tą sytuacją, której sobie nie wybierał. Wiele lat temu miała stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym, chodziła do szkoły specjalnej, skąd ma dokumenty. Ja jestem zdania, że powinna mieć i stałą opiekę lekarską, i medykamenty dopasowane do jej stanu. NIKT oprócz mnie nie próbuje z tym NIC zrobić.
Może warto było o to spytać nim atakować, co?

Witaj Lenko.

No to może najpierw: istnieje fajny lek, który sama od lat przyjmuję jako stabilizator nastroju, jest to Tegretol/Neurotop/ Amizepin - to odpowiedniki, karbamazepina, jednym słowem.
W wyższych dawkach jest środkiem p/padaczkowym i z tego, co słyszałam, to przy padaczce jest on dostępny za darmo, brak świadczen Teśćiowej nie stanowi więc tutaj przeszkody.
Jednak podobnie, jak i mój Przedmówca, odniosłam wrażenie, że ta Osoba czy raczej perspektywa bliskich kontaktów z Nią po ślubie, jest dla Ciebie niewygodna.
Jeżeli się mylę, - wybacz.
Co do MOPS - u, to ma on obowiązki, ale pierwszeństwo w zajęciu się Osobą potrzebująca ma Rodzina i Służba Zdrowia. Tak mi się wydaje.
Jednocześnie proszę Cię, byś traktowała z dystansem to, co mówię, bo jestem laiczką. Ale, przykładowo ja, nie dostałabym z MOPS - u nawet zasiłku żywieniowego, podstawę do niego stanowi renta, czyli jakby już jakieś wcześniejsze świadczenie.
Może wartoby ustalić wcześniej, dlaczego przyszła Tesciowa ją utraciła, myślę, że Narzeczony to wie.
I niezależnie od tego, dlaczego ją utraciła, warto postarać się jeszcze raz,
najpierw może pokazałabym przyszłą Tesciową Lekarzowi Psychiatrze, od tego wszystko zależy, bo, by przyznać rentę, konieczne są udokumentowane podstawy Medyczne.
Praca i Opieka nad Osobą z uppośledzeniem umysłowym wymaga dużo cierpliwości, nawet ppokory, bo to jest nieodwracalny stan niestety.
Myślę, że moglibyście wraz z Narzeczonym zdobyć się na takie podejście, tłumaczyć cierpiliwie, dlaczego tego lub tamtego Mamie nie można dać, dlaczego uważacie, że to jest niepotrzebne, czego Ona żąda.
Starałabym się czymś Ją jednak zajmować ( poza telewizją), jakieś proste gry, rozmowy, spacery.
Ona nie może być pozostawiona sanej Sobie, tak myślę.
A, wybaczysz, Lenko, ale dla porządnego Syna pierwszeństwo jednak powinna mieć Matka przed Narzeczoną nawet - nawet, jeśli jest uposledzona.
I nie ujmując niczego Tobie. pozdrawiam

Co do tego, że do renty są wymagane podstawy medyczne, to jestem tego świadoma, nie mniej jednak mój narzeczony nie jest świadom jak się za to zabrać w przypadku choroby psychicznej mamy.
Chodzi też o to, że mój narzeczony pracuje od rana do późnych godzin wieczornych i w tym czasie jego mama pozostaje sama w domu a niestety nie ma możliwości, by zmienił pracę (zawód mu to uniemożliwia). Tak więc gdy wraca do domu to drży czy aby wszystko na pewno jest tak, jak to rano zostawił. Ja mam wiele cierpliwości, niestety u mojego narzeczonego ona się już kończy. Tłumaczenie wielu prostych spraw na nic się nie zdaje, mojemu facetowi puszczają nerwy. Boimy się wspólnie o przyszłość, nie wiemy jak mama reagowałaby na obecność małych dzieci w domu, wcześniej niemowląt, które - jak to niemowlęta - dużo płaczą i wymagają bardzo dużego zaangażowania. Wiemy, że nie można by było zostawić jej pod opiekę dzieci.
Co do zajęć - nie ma takiej możliwości, gdyż jak już wspomniałam, nie ma osoby, która mogłaby ją przez cały dzień czymś zająć i myślę, że to też wpływa destrukcyjnie na jej osobę.
Co do syna - on nigdy nie doświadczył z jej strony żadnej opieki, zainteresowania. Wychowywał się z dziadkami od 6. roku życia i nie miał niemalże żadnego kontaktu z matką przez przeszło 20 lat. Stąd też moja prośba o zrozumienie Jego - on nie czuje się związany ze swoją matką i dla niego jej stan stanowi spory problem... Moje odczucia są tu raczej najmniej ważne...

Jeżeli tak Sprawy wyglądają, to może do rozważenia byłoby zatrudnienie przy Mamie fachowego Opiekuna, oligofrenopedagoga na przykład, albo innego Terapeuty...

pozdrawiam Cie serdecznie, Narzeczonego i Mamę także..

Droga Izo, Twoje wiadomości bardzo podnoszą mnie na duchu nie mniej jednak, co do fachowej pomocy, przy obecnej sytuacji finansowej nie możemy sobie na to pozwolić...

Droga Leno,

teraz funkcjonuje instytucja Hospicjów Domowych, nie kojarz tego negatywnie.
Moja Mama już będac w stanie... terminalnym, była pod opieką takiego Hospicjum, nie twierdzę oczywiście, że taka sytuacja jest i z Waszą Mamą, ale jak pisałam, upośledzenei jest stanem nieodwracalnym, a ja nie z tych, którzy polecą C i DPS albo ZOL dla Członka bliskiej Rodziny.

Nie wiem, ską jestes... w Łodzi jest Hospicjum domowe "Salve" i "Caritas", pracują tam zwykle młodzi Lekarze z powołaniem, Którzy przychodzą do Osoby chorej raz na 2 tygodnie, ( tov Lekarze), ale generalnie to zależy od Jej stanu.
Dwa razy w tygodniu przyhchodzi od Nich Pielęgniarka hospicyjna, która nie tylko zrobi zastrzyk czy podłaczy kroplówkę, ale też przewinie, jeli potrzeba, porozmawia i wesprze emocjonalnie.
Są też Rehabilitanci, generalnie te Hospicja super się dostosowują do potrzeb takiego Pacjenta, 2 podstawowe plusy, to to, że prowadzone jest normalne leczenie, troche jak w szpitalu, tyle, że 2. Chory przebywa w domu, wśród Bliskich.
Jeżeli jesteś z Łodzi, to postaram się skontaktować Cię z 1 lub 2 domowym Hospicjum, jeżeli nie - to "Caritas" rozwinął już swoje oddziały także poza Łodzią, z tego, co mi wiadomo.
Wydaje mi się też, że jednak może dobrze, żeby Mamę zobaczył Lekarz Psychiatra, On najlepiej doradzi i tylko rady Lekarza trzeba traktować jako wiążące.
pozdrawiam czule - odwagi!

PS> Opieka takiego Hospicjum jest całowicie bezpłatna!

Kochana Lenko, jak Sprawa z Mamą?? pozdrawiam i życzę dużo odwagi i siły nadal!