Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Jestem zapisana na pierwszą wizytę u psychiatry. Przejrzałam to forum, trochę poczytałam też gdzie indziej i... pojawiły się wątpliwości. Dużo osób pisze, że nie warto iść do psychiatry z NFZ-u. Niestety nie stać mnie aktualnie na prywatne wizyty, a po tym co poczytałam to bardzo zniechęciłam się do wizyty.
Czy lekarz na pierwszej wizycie w ogóle rozmawia? Bo też widziałam dużo wypowiedzi, że lekarz tylko recepty wypisuje i tyle. Znowu znajoma, która była mówiła, że lekarz zadał jej tylko kilka pytań- to normalne? Bo ja się spodziewałam dłuuugiej listy pytań. No i mi chodzi bardziej o pomoc w zrozumieniu co się ze mną dzieję, o rozmowę a nie o leki. Myślałam o wizycie u psychologa, ale to i tak muszę mieć skierowanie. A skoro psychiatra takie skierowanie może wypisać to założyłam, że lepiej najpierw iść do lekarza, który ewentualnie mnie skieruje do psychologa. Czy dobrze zrobiłam?
No i im więcej czytam tym jakoś bardziej myślę, że może przesadzam i niepotrzebnie zawracam głowę sobie i lekarzowi. Czy lekarz w ogóle może mi powiedzieć, że wszystko wyolbrzymiam a problemy takie jak moje ma każdy? Bo czasem myślę, że po prostu powinnam się wziąć w garść.

No i jeśli już pójdę to czy mogę wziąć ze sobą listę rzeczy, które mnie martwią (jak np. problemy ze snem)? Jestem przekonana, że jak już tam usiądę to będę miała pustkę w głowie. Zresztą nawet jak jestem chora i idę do internisty to pod gabinetem czuję się jak oszustka i zapominam połowę swoich dolegliwości

Moim zdaniem powinnaś jednak się wybrać - i do psychologa, i do psychiatry i - nie sugerować się za bardzo tym, co wypisują ludzie w necie, bo wielu z nich mogło po prostu źle trafić, a ci co byli zadowoleni, mogli nie mieć potrzeby wypowiadania się na forum. Ja byłam i u psychologów, i u psychiatrów, wielu z nich nie dało sobie rady z moją diagnozą (ale to nie znaczy, że w innych przypadkach byli nieskuteczni), niektórzy mi bardzo pomogli, doprowadzając do prawie całkowitego wyleczenia. I oto żyję. Więc polecam rozpoczęcie przygody z leczeniem, choć nie zawsze będzie różowo. Albo - kto wie, może się okaże, że Tobie nic nie jest? Ps. Tak, zrób listę, to jest naprawdę świetny pomysł. Pps. W leczeniu psychiatrycznym rzadko kiedy zwraca się uwagę na sam bodziec wywołujący nadmierną reakcję, bardziej liczy się sama reakcja, więc nie, nie ma "za małych" czy "za mało poważnych" problemów.

Kruszek dziękuję bardzo za odpowiedź. Uspokoiłaś mnie i to bardzo Do pierwszej wizyty jeszcze trzy tygodnie więc pewnie co jakiś czas pojawią się wątpliwości, ale chyba muszę iść. Ogarnąć jakoś to co mnie martwi i poprawić jakość swojego życia.

P.S.Bardzo się cieszę, że udało Ci się wspólnie z lekarzami wyjść na prostą i życzę żeby udało się osiągnąć całkowite wyleczenie

Czemu nie warto iść na NFZ, pewnie że warto po prostu zacznij mówić o swoich problemach a nie czekaj aż lekarz o coś zapyta

Pewnie,że idz ! Miejmy nadzieję, że trafisz dobrze. Dla mnie nie ma różnicy,czy lekarz przyjmuję na kase czy prywatnie. Jeśli jest dobrym lekarzem, to starą sie tak samo. Choć to prawda, że niektórzy z nich,nie specjalnie lubią dużo słuchac, bo twierdzą,że są od przypisywanie leków, a od słuchania jest psycholog.
Z doświadczenia wiem, że psychiatra kobieta, bardziej umie słuchać i można porozmawiac z nią nie tylko o chorobie

Georgio dzięki! Niby takie oczywiste...ale to naprawdę świetna rada!

Enyone tak sobie pomyślałam, ze jeśli nie będzie zbyt chętna do słuchania i nie zaproponuje skierowania do psychologa to sama o nie poproszę. Jakoś instynktownie szukałam psychiatry-kobiety i do psychologa też bym wolała chodzić do kobiety. Jakoś czuję, że przy mężczyźnie nie potrafiłabym się tak otworzyć. A założyłam sobie, że chcę na pierwszej wizycie wszystkie problemy "wyrzygać"...pytanie czy wystarczy mi odwagi.

Jak nie będzie chętna do słuchania to możesz powiedzieć,,przepraszam ja jeszcze nie skończyłam" Psychiatrzy rzadko spotykają ze sprzeciwem, może być zaskoczona A tak na poważnie co tak się boicie tych wizyt u psychiatrów?

Hahaha- to też jest jakieś wyjście Ciekawe jakby to zdiagnozowała

Ja mam po prostu ogromne obawy i wstyd do opowiedzenia wszystkich najgorszych rzeczy o mnie. Boję się oceniania i zwyczajnie wstydzę się niektórych spraw sama przed sobą a co dopiero żeby komuś o tym opowiadać. A tu pójście nie ma sensu jeśli nie będę całkowicie szczera.

Orenda wiesz co taki psychiatra już słyszał w swojej karierze zawodowej. A jeśli pracuje w szpitalu to zdajesz sobie sprawę co widział? Naprawdę to co opowiesz nie zrobi na nim jakiegoś piorunującego wrażenia i nic go nie zaskoczy. Spokojnie możesz o wszystkim opowiedzieć

Niby to wiem, ale jednak... trzeba się przełamać