Forum: Psychoterapia

Witam wszystkich zainteresowanych-serdecznie. Pomyślałam, że warto taki wątek założyć. Moje uwagi-raczej negatywne co "standardowej" formy psychoterapii na tzw. ZUS są zdecydowanie-negatywne. Wy, jako pacjenci, obojętnie czy na tzw ZUS czy prywatni- podzielcie się co do swoich doświadczeń - ogólnie związanych z psychoterapią. Mogą też być i zdjęcia czy obrazy. I opiszcie to, co według was. wam pomaga terapeutycznie. Wszystkie opinie-komentarze-doświadczenia- jak najbardziej mile widziane- jedna zasada bez reklam i wulgaryzmow. To tyle....aaai bez linków.

Widzę, że temat trochę umarł, zanim się urodził a szkoda.
Może więc się wypowiem pierwsza. Byłam na 3 terapiach - dwie w ujęciu psychodynamicznym i jedna poznawczo-behawioralna. Oczywiście nie na raz, w przeciągu 5 lat. Moje subiektywne odczucie co do psychodynamicznych - nie miały żadnego sensu, po paru spotkaniach nie wiedziałam po co tam właściwie chodzę, mimo że na początku wyraźnie formułowałam co jest dla mnie problemem, nad czym chciałabym pracować. Ot rozmowy o wszystkim i niczym. Pierwszy terapeuta był mistrzem milczenia, czułam się jakbym gadała do ściany która mruczy "yhym" od czasu do czasu. Może to jakaś metoda, nie wiem, na mnie nie działała. Druga terapeutka wreszcie zachowała się dość nieprofesjonalnie (dotarło do do mnie znacznie później), mieszając swoje osobiste przekonania religijne do terapii (bynajmniej na swojej stronie nie miała zamieszczonej informacji, że to psychoterapia chrześcijańska/katolicka czy coś w tym rodzaju) i puszczając bardzo wartościujące teksty na mój temat, które skutecznie podkopywały moje poczucie własnej wartości (no bo przecież terapeuta, to na pewno ocenia słusznie).
Zadowolona byłam z terapii poznawczo-behawioralnej - bardzo konkretna, nastawiona na realną likwidację problemu. Polecam zwłaszcza osobom z fobiami, zaburzeniami lękowymi - ja właśnie leczyłam fobię. Terapia nieraz odbywała się "w terenie" - bo w niej chodzi o to że realnie się stawia czoła temu, czego się boi, małymi krokami i ze wsparciem terapeuty obok, oswaja się te sytuacje. Byłam zaskoczona jak szybko "robię postępy". Poza tym dostawałam przydatne instrukcje jak samemu radzić sobie z lękiem i stopniowo go pokonywać. Terapia trwała tylko około 4 miesiące.
Według mnie właśnie to pomaga - koncentrowanie się ściśle na tym, co nas męczy, a nie szerokie rozmowy-rzeki, w których rozpływa się gdzieś przyczyna, dla której na terapii jesteśmy. I przede wszystkim to, że terapeuta nie zapomina, że jest terapeutą, a nie duchowym guru, kaznodzieją albo kolegą.

To tekst z 18.12.2017r,ktoś go wepchnął na 1 miejsce.Gość się nie zalogował

To Kika założyła wątek a że usunęła konto widnieje teraz jako gość a że fredrikson napisał w wątku,to wątek jest na 1 miejscu.

Jasne,sorry