Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Czy jest ktoś na tym forum kto całkowicie wyzdrowiał lub ma w rodzinie kogos kto wyszedł z tej okropnej choroby?

ja też jestem ciekawa jaki jest procent szansa na wyzdrowienie? Co może wplynąć na wyzdrowienie jakie zasady należy przestrzegać co robić aby wyjść ze stanów choroby leków? jeśli ktoś ma jakieś doświadczenie w tej sprawie niech pisze czekamy.
Ja chodze z mężem na psychoterapie pół roku chodze do wróżki i psychiatry na wizyty i jeszcze nie wiem jak będzie czy uda mi się wyjść z leków czy lekarz na to się zgodzi aby stopniowo odstawić leki (nie teraz oczywiście) czy rodzina mnie przeprosi za wyrządzoną mi krzywde i czy cos to zmieni w moim samopoczuciu czy poczuje się lepiej.

Moim zdaniem wiesz jeśli chodzi to od strony psychologicznej to może osoby zostały wyleczone, a są choroby, które są przewlekle nie da się na razie wyleczyć. Na pewno będzie sposób, ale kiedy to nie wiem, aby wyleczyć,ale trzeba walczyć z chorobą.

wszystko zależy od nas samych.Czy to będzie chad czy schizofrenia czy inna choroba,nasze przeżycia nieraz na trwałe zmieniają nas samych,czasem nie możemy pogodzić się z tym,że już nie jesteśmy tacy jak kiedyś,przykre zdarzenia,i wrażliwość skłaniają do zaburzeń emocjonalnych.naukowcy nie stwierdzili że choroby psychiczne są tła patologicznego,czyli nie wynikają z zaburzeń neuroprzekaźników,tylko tła emocjonalnego,a to że źle czujemy się podczas przyjmowania leków to tylko ich wina,to one osłabiają wychwytywanie serotoniny i dopaminy w mózgu,czemu podczas leczenia miewam lęki,czy zaburzenia koncentracji,jeśli nigdy tego nie miałam przed leczeniem? to jest właśnie odpowiedź leki,o 40 % wzrosłą zachorowalność na choroby psychiczne,ponieważ lekarze zamiast wysłać na terapię u psychologa od razu zapisują pigułki,tak jest najwygodniej,najprościej,nie dając ludziom szansy na osobistą walkę z własnymi słabościami..takie jest moje zdanie,moje doświadczenie,leczę się od 2 lat,i prawie jest dobrze,ale mogłoby być lepiej,za dużo przykrych doświadczeń,i wciąż pod górkę no i moja wrażliwa natura,miękkie serce i naiwność,albo się chce coś zmienić albo tkwić w tym co jest tu i teraz....a można mieć cele,czuć radość,i realizować się na różnych płaszczyznach życia....jeśli już bierzemy leki to bierzmy je od dobrego fachowcy,który zna się na rzeczy,ja takiego mam i się niezmiernie cieszę....tylko wytrwałość i siła pomogą nam osiągnąć swój cel-zdrowie

Mój lekarz mówi, że to nieuleczalna choroba mózgu, do końca życia i lekarze jak dotąd niewiele o niej wiedzą.

Trzeba brać stabilizatory.

Tyle lekarz.

Witaj Lawinio. W medycynie nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa nie. Może rozwinie się ten dział medycy, ale zdrówka Ci życzę.

Mnie natomiast cały czas powtarzano żeby brać leki a ja natychmiast jak poczułam się lepiej odstawiałam i jakoś żyję raz lepiej, raz gorzej, czasem bardzo, bardzo zle.
Mój wybór myślę że każdy z nas najlepiej wie co dla niego najlepsze. I że najlepiej słuchać siebie

Lawinia! Piszesz tyle lekarz a Twoje zdanie w temacie brać czy nie brać?

Naturalnie każdy przypadek jest inny.

Dosyć się Tobie dziwię że nie próbujesz skorzystać z pomocy psychologa-dlaczego?

Ewunia każdy ma prawo wypowiedzieć. Trzeba akceptować każdego zdanie.