Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Zacznę może od początku... byłam z moim mężem 16 lat... 5 razy straciłam ciążę... ale w koncu udało się i mam cudowną corkę. Mąż byl najszczesliwszy na świecie, przez 6 tygodni, potem stwierdził ze on nie daje rady psychicznie i chce zyc sam. Chce nas zostawic. Walczylam 3 lata jeszcze o naszą rodzinę... i poleglam... bo czym bardziej walczylam tym on stawal się gorszy... zaczął upijać się, upokarzać mnie, roztrwonil caly majatek... w końcu gdy ja bylam na skraju sił psychicznych i fizycznych... stwierdzilam ze muszę wybrać... ze moją rolą jest zajac się dzieckiem i je wychowac i odeszlysmy...

Mieszkalysmy kątem u moich rodzicow, opuszczajac dom nie mialam nawet 50zl w portfelu... psychicznie i fizycznie bylam wycieńczona... na szczęście mialam pracę i pomoc mojej szefowej... znosila moj placz, moj brak sil i czekala cierpliwie az stanę na nogi... rozwod to bylo pieklo... ale przeszlam przez nie... ojciec ma odebrane prawa... ale alimentow nie placi...

U rodzicow nie moglam wiecznie mieszkać. Nie mialysmy nawet swojego pokoju. Wszyscy byli zmeczeni i wykonczeni... Rodzice sprzedali co mogli zebym mogla kupic garsonierę na kredyt... trzeba bylo wplacic wklad wlasny i zrobic remont... rata kredytu to pol mojej wyplaty... jak zaplacę oplaty zostaje nam 500zl na zycie... nie daję rady... mała choruje, ma astmę, problemy ze stawami...

Mialam momenty zalamania... ze pojdę i się zabiję... ale dylemat... co z dzieckiem ma tylko mnie... to zabije się razem z nią... ale jak mogę odebrać jej zycie... i tak egzystujemy... ale jest ze mną chyba niezbyt dobrze...

Postanowilam poszukac kogoś dla siebie... z kim bedzie nam łatwiej... niestety... Panowie jakos nie mogą zaakceptowac ze mam dziecko... kazdy niby mnie kocha... jestem cudowna ale jak to tak z czyimś dzieckiem byc... dodam ze mala jest kochana, wdzieczna bardzo i lgnie do mezczyzn bo chyba brakuje jej taty (tata się nia nie interesuje).

I teraz do sedna... w koncu spotkalam faceta ktory akceptuje moje dziecko bo sam ma. I wszystko jest ok... spotykamy się rok... tylko on nie czuje checi mi pomóc... zarabia bardzo dobrze... jego dziecko ma wszystko... on tez... w koncu powiedzialam mu ze potrzebuje trochę pomocy z jego strony... a on do mnie ze milosc to milosc... a nie kwestia materialna.... i ze moze kiedys np. za 5 lat albo za 10 bo on musi odchowac dziecko jak zamieszkamy razem to się bedzie poczuwal tez finansowo.

I co myslicie? Boli mnie to... mam wybrac tę miłość.... czy myslec o nas i szukac kogos kto bedzie tez myslał o nas... o mnie i moim dziecku?

No to zastanów się co się dla ciebie zmieniło,gdy byłaś sama a jak jetes w związku?
Masz wsparcie emocjonalne, ktoś cię kocha(choć ja w to wątpię), dziecko ma namiastkę ojca,brak tylko wsparcia finansowego. Bez niego,żyjesz samotnie i masz te same kłopoty finansowe. Wg mnie on nie jest zbyt mocno zaangażowany w wasz związek i stąd jego postawa. Ja z takim facetem nie chciała bym byc,ale ty musisz zdecydować sama.

Daj sobie z tym facetem spokój gdzieś tam czeka na CIEBIE inny taki co pokocha twoje dziecko i będzie materialnie WAS WSPIERAŁ ZNAJDZIESZ takiego bo są na tym świecie porządni faceci