Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Nie wiem jak Wy ale Ja od dłuższego czasu mam takie dziwne podejście do kwestii pracy i tego co zdobywam w kolejnych etapach swojego życia. Mówiąc prosto dość często nachodzą mnie takie niedługie chwile, kiedy wydaje mi się, że to wszystko co robimy w pracy, w domu i do czego dążymy, co zdobywamy jest takie bardzo ulotne, niepotrzebne a co gorsza niewarte tego wysiłku. I nie chodzi tu o samą prace fizyczną tylko takie duchowe podejście do mijającego czasu jaki na to poświęcamy.



Takie "najścia" bardzo demotywują mnie do nawet najprostszych czynności do wykonania a co gorsza bardzo mieszają w głowie, podpowiadając, że nie warto robić tego czy tamtego, dążyć do celu bi i tak czas mija a to minie wraz z nim. Zastanawiam się już nad tym w taki sposób OK poddam się takiemu myśleniu lecz co robić w życiu, jak funkcjonować i co zrobić i tak z biegnącym czasem. Pewnie pomyślicie, że zwariowałem lub, że brak mi pracy i mam czas na takie rozmyślania. Odpowiem od razu takie myśli nachodzą mnie niezależnie od stanu zmęczenia, przebywania i posiadania. Na koniec powiem, że najbardziej odczuwam takie stany rano zaraz po przebudzeniu oraz wieczorem jak nie mogę zasnąć. Wraz z tymi stanami odczuwam typowo fizyczne sprawy takie jak:
• szybka praca serca
• lekka panika i szybki oddech
• ścisk w brzuchu
• natłok myśli b. dużej ilości myśli
• obawy o przyszłość swoją i swoich bliskich
Jeśli macie jakieś pomysły, przemyślenia lub doświadczenie w tej kwestii to proszę o pomoc.
P.S Leki zawierające alprazolam zażywam od dłuższego czasu.

@ chadowiec62
Takie stany o których piszesz, wynikają z Twojej choroby. Czy naprawdę masz prawidłową diagnozę i dobrze dobrane leki? Piszesz też, że miewasz depresje - mimo leczenia.
Długotrwałe zażywanie alprazolamu (lub w dużych dawkach), podobnie jak innych pochodnych benzodiazepiny, wiąże się z ryzykiem uzależnienia psychicznego i fizycznego.

Tego jestem świadomy, że to wynika z choroby ale wiesz aż tak bardzo by to do mnie docierało, że aż przysłania chęci do działania,życia i cieszenia się z tego co mam. Diagnoza jest bardzo prawidłowa a leki dobra poprawnie bo tak jak wspomniałem wcześniej takie stany nachodzą mnie i znikają a reszta życia toczy się normalnie. Mogę nawet śmiało powiedzieć, że chemia z leków zmieniła mój charakter i stałem się bardziej otwarty i odważny. Z tymi depresjami to raz choroba ale ja od zawsze miałem takie podejście, że każda sprawa musi być zaplanowana i iść według planu. Jak coś się knoci to dość szybko wybija mnie to z mojego poukładanego świata i wtedy doły są dość odczuwalne. Jednak nie mam na razie odruchów samobójczych więc chyba jest OK. Masz rację są to środki uzależniające pisząc w poście o dłuższego czasu miałem na myśli to, że wiem i znam działanie tych leków i nie jest to moje pierwsze spotkanie z nimi. Leki te zażywam w tedy kiedy się czuję, że się rozsypię itp -taka doraźna pomoc. Sorka za złe sformułowanie w pierwszym poście.

Wiem o czym piszesz niestety... Wierz tak mi się wydaje że leki to nie wszystko - próbowałeś psychoterapii? Masz dobrego psychologa? Ja z tą chorobą zmagam się od 2012 roku i ciężko jest. Najgorsze to poczucie samotności i wieczne lęki. Praca - zastanawiam się nad zmianą

Leki już weszły mi w nawyk ale to jednak tylko chemia. Moje myśli są silniejsze od leków i atakują mnie każdej sekundy. Nie, nigdy nie próbowałem psychoterapii i nawet nie wiem jak się do tego zabrać i co to tak na prawdę jest. W dodatku w mojej okolicy nie ma takiego typu pomocy a jak mam gdzieś jechać to aż mnie trzęsie i co- lęki wrrr. Ty zastanawiasz się nad zmianą a Ja bym poszedł do jakiejś ale niestety moja poryta głowa i co gorsza bezrobocie tu gdzie mieszkam hamują mnie jak tylko mogą.
Każdego ranka zastanawiam się czy w ogóle warto wstać i zużywać cenne powietrze...

Nie rozmawiałeś o terapii ze swoim psychiatrą? W przypadku ChAD najlepsza jest behawioralno-poznawcza. Dzięki niej łatwiej byś sobie radził z chorobą i życiem.

Do tej pory jeszcze nie ponieważ wystarczała chemia z leków i wydawało mi się, że jestem szczęśliwy a chwilami gorszymi, że jednak coś się polepsza pomimo złego humoru itp. A możesz coś więcej powiedzieć o tym podając jakieś sprawdzone linki do poczytania ?

Szczerze? Nie czytaj za dużo bo będzie jeszcze gorzej... Przynajmniej ja tak mam. Minęło trochę czasu zanim trafiłam na właściwą psycholog, miałam wcześniej 2 na tą co teraz mam trafiłam przez przypadek. Muszę do niej dojeżdżać 1 h PKS ale nie żałuję bo to świetna specjalistka. Teraz mam do ustalenia cel terapii i w sumie u mnie jest taka zmienność że po prostu chcę nauczyć się żyć z tą chorobą bo chwilami jestem bardzo samotna...

Ja niezbyt mam wybór co do lekarza, tam gdzie chodzę to najlepszy w okolicy więc może jak nie daj Boże zrobi się gorzej to będę wtedy szukał innego lekarza. Oj samotność to doskwiera mi każdego dnia, najgorzej jest wieczorami i w weekendy kiedy obowiązki zwalniają. Patrząc na innych jak się bawią, cieszą i wgl to smutno i dołek jak diabli- więc doskonale Cię rozumiem.
Ewelina90003 bardzo ciekawe opracowanie !