Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, pierwszy raz pisze na tego typu stronach i nawet niewiem czego oczekuje od tych którzy to przeczytają. Mam skończone 20 lat i jestem studentem filologii angielskiej. Dodam jeszcze że jest to drugi kierunek który studiuję bo z pierwszego zrezygnowałem . Języki szły mi zawsze dobrze więc spodziewałem się, że tym razem pójdzie znacznie lepiej, pomyliłem się. Decyzja żeby tu napisać wynika z mojej totalnej bezradności życiowej i braku pomysłu na siebie. Wybrałem swój kierunek ze względu na talent językowy lecz nie ze względu na przyszłą karierę zawodową po tym kierunku, co spowodowało u mnie brak motywacji do kontynuowania studiów, co gorsza oblałem egzamin poprawkowy z bardzo nudnego dla mnie przedmioty, a kolejna poprawa z innego egzaminu tuż tuż, także nudnego do bólu. Ale jest jeszcze gorzej, jestem totalnie aspołeczną osobą z powtarzającymi się i długotrwałymi stanami depresyjnymi, moja aspołeczność zaczęła się już w gimnazjum kiedy to koledzy z klasy mi dokuczali i zostałem odizolowany od całej klasy, teraz ciągnie się to za mną przez całe moje życie i powoduje jeszcze większą niechęć do studiowania z tak "energicznymi" i towarzyskimi osobami. Rodzice byli ze mnie dumni i zawsze mnie wspierali i chyba tylko to utrzymuje mnie przy życiu, ale teraz ich zawiodłem po raz kolejny. Myślę nad wzięciem warunku, ale i tak uważam że nie podołam. Nie tylko z powodu trudności ze zdaniem przedmiotu ale i niemożności integracji z rówieśnikami. Myślałem na pójściem do pracy bo nie chce być całe życie pasożytem żyjącym za pieniądze podatnika, ale kolejny problem to mój brak ambicji i pomysłu gdzie mam pracować, nie jestem typem rywalizującej osoby i jedyne co mi potrzeba to przeżyć to życie i w spokoju umrzeć. Jednak żeby to zrobić to trzeba z czegoś żyć. Co powinienem zrobić ? Rzucić studia i szukać pracy której panicznie boje się podjąć ? Czy może brnąć dalej w te studia i torturować się psychicznie ? Dodam jeszcze że do nauki nigdy mnie nie ciągnęło i chociaż dałem z siebie wszystko to i tak nie cierpię się uczyć nudnych rzeczy i dawno poszedłbym do pracy ale moje lęki przed innymi ludźmi i zalatwianiem samodzielnie spraw niszczą moje życie. I błagam nie piszcie rzeczy typu sam powinieneś wiedzieć co chcesz robić, jak bym wiedział to bym robił. Do psychiatry też nie chcę iść bo to w końcu tylko człowiek który na tym zarabia a poza tym oni nie zawsze pomagają.

Weź się w garść,olej swoje problemy które są tylko Twoim wymysłem.Skoncentruj się na sobie,na swojej przyszłości, i skończ te studia.Po anglistyce też można dostać świetną pracę na przykład w turystyce,w biznesie,w szkole itd.Życzę powodzenia .

Przecież cały ten post to koncentracja na mojej przyszłości, wyraźnie napisałem że dałem z siebie wszystko, ale nic to nie pomogło. Cały czas próbuję ustabilizować swoje życie i spotyka mnie tylko masa niepowodzeń. Zaczynam tracić już siły.

Jeśli chcesz aby coś się zmieniło musisz coś z tym zrobić. Na twój problem w kontaktach z rówieśnikami pomoże ci psychoterapia nie ma złotego środka ani dobrej rady nad tym się pracuje z psychoterapeutą. Z szkoły nie rezygnuj a jeśli chodzi o pracę zawsze możesz coś znalezć dorywczego jest dużo ofert pracy dla studentów. Głowa do góry i zacznij działać życzę powodzenia

Zołza gary umyte,na pewno nie .Weź się w końcu za robotę.

Nie dałeś z siebie wszystkiego,musisz się zmusić do walki.Zapisz się na siłownię,zmień dietę,odrzuć używki i pałer wróci.

Gościu gary to mi zmywarka myje a sprzątałam od samiusienkiego rana

No dobra,to pozwalam ci posiedzieć przy kompie.

przy kompie to tam moze sobie kielonka tez wypic, ale przyznaj sie wreszcuie raz a porzadnie czy jestes naprawde zolza czy nie, jak nie to bedziesz mogla troche mniej garow myc tylko tak troche