Forum: Zaburzenia psychiczne

Sama nie wiem co mi jest... Od jakiegoś czasu wydaje mi się, że mam problem ze swoją psychiką :O.
Jedną chwilę płaczę sama nie wiem dlaczego, jest mi smutno i źle..a zaraz wybucham jakąś dziwną energią, której nie potrafie opanować! Biegam po domu, krzyczę, piszczę i nie mogę wyładować energii która się we mnie kumuluje... Czasami zdaję mi się, że zachowuje się jak mój 4 letni siostrzeniec, który walczy z wyimaginowaną armią potworów a później opada z sił i stoi fochy na cały świat.
Za to świetnie czuję sie po siłowni i dużym wysiłku. (do 2-3 godz)
Dodam, że mam też problem z okazywaniem uczuć..moim zdaniem też są za bardzo wyolbrzymione raz mam ochotę scisnąć mojego chłopaka z MIŁOŚCI tak żeby mu oczy wyszły (i robię to !) a zaraz gdy się nawet lekko posprzeczamy rzucam wszystkim z NIENAWIŚCI, wrzeszczę, rozstaje się z nim i pakuje po raz milionowy swoje rzeczy.. Nie wiem co mam zrobić żeby jakoś zachamować tę chuśtawkę nastrojów.. to trwa już z dwa lata, wcześniej nie miałam takich problemów. Ostatnio też nie mogę się na niczym skupić, nauka przychodzi mi z trudem bo nie mogę usiedzieć w jednym miejscu.
Mam się z tym zgłosić do jakiegoś lekarza czy to normalne?
Proszę o odpowiedź, bo czasami wydaję mi się że poprostu zaraz oszaleje !

Hej, przeczytałam całą Twoja wypowiedź i wiesz, że poczułam się jakbym widziała drugą siebie? ;( też nie wiem co mi jest, jestem z moim chłopakiem już prawie dwa lata i w pewnym momencie naszego związku zaczęło się między nami wszystko psuć, a na początku, jeszcze tak niedawno było wszystko ładnie, pięknie. Zawsze uważałam go i moją mamę za najważniejsze osoby w moim życiu, ale przeważnie było tak, że potrafiłam pokłócić się z mamą, wyrzucić na niej moje wszystkie złe emocje właśnie przez niego byleby zrobić wszystko by się z nim pogodzić. Kiedyś byłam wesołą, uśmiechniętą, pełną energi i silną osobą, nie wiem czy to przez ten związek stałam się zupełnie inna-smutna, nerwowa,zero uśmiechu na twarzy,czuję się samotna i czasami nawet miałam myśli samobójcze by ukoić ten ból, odsunęłam się od wszystkich znajomych, rodziny, wyżywam się na najbliższych a na mojego chłopaka czekam jak na zbawienie czasami kłócimy się o totalne głupoty, zaraz ze sobą kończymy związek, za chwilę się godzimy, znowu ze sobą jesteśmy, zachowujemy się dziecinnie. czuję, że muszę się choć trochę poprawić, bo to zawsze ja staram się wszystko naprawić i już nie mam siły się kłócić, ale za to za chwilę mu coś odbije i tak to się ciągnie w nieskończoność, ja wpadam w furię a nie mam już siły na żadne kłotnie i nieporozumienia, nie umiem sobie sama juz z tym poradzić ; ( pozdrawiam, hej.

Czarna istoto, może to borderline?

witamy w paskudnym świecie z bordeline