Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Jestem sama. Odczuwam samotność do szpiku kości, ona zżera moją psychę.Otumaniam się lekami i alkoholem- ta mieszanka zmniejsza ból istnienia w samotności. A pisanie daje złudzenie przydatności mojej osoby w tym zawiłym świecie. Dziś chyba wiem jak skończę. Palę papierosy by zabić nudę i mieć wrażenie, że oto jest chwila na refleksję. Lecz mój umysł jest pusty. Gdybyś teraz wyciągnął do mnie rękę, byłoby to dla mnie obojętne. Deszcz znowu napawa mnie niewielką nadzieją.
"Kroplą deszczu namaluję Cię, a potem długo sama w to nie uwierzę..."
Jak długo, pytam, mam żyć w tej klatce utkanej z niedowierzeń, wątpliwości i niepewności swojej urody?