Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Prawie nie mam przyjaciół,nie potrafię rozmawiać z ludźmi,
a do tego mam depresję.
Za to świetnie wychodzi mi siedzenie przy komputerze całymi godzinami.
Kilka lat temu miałem straszny problem z trądzikiem na twarzy,dużo osób się śmiało ze mnie. Zacząłem chodzić do dermatologa i po 3 latach wszystko było dobrze,nie licząc blizn i przebarwień. Teraz cały czas gdy kogoś spotykam,nie mogę przestać myśleć,że ten ktoś się ze mnie śmieje .
Co więcej,cały czas czuję,że spisują mnie od razu na straconej pozycji . Uznają,że nie warto w ogóle ze mną rozmawiać. Chyba przez takie myślenie nie mogę z nikim nawiązać rozmowy,kontaktu .
Uciekłem w komputer i internet,bo tam nie czuję czegoś takiego . Po godzinach spędzonych na zastanawianiu się nad powodem,doszedłem do wniosku,że winą jest to,że nie potrafię zaakceptować samego siebie,co gorsze,nie znam samego siebie,nie wiem jaki,ani kim jestem . Postanawiam całkowicie odejść od komputera,zacząć wychodzić na dwór,czy gdziekolwiek,byle spróbować zaakceptować siebie .
Chciałbym poradzić wszystkim osobom które wstydzą się tego jakie są,aby zaakceptowały to kim są,póki jeszcze nie zapomniały jakie są naprawdę . Samotność jest najgorszym co może istnieć na świecie,teraz to dostrzegam,a uciekanie się w używki (w moim wypadku komputer),sprawia tylko,że wszystko wydaje się w porządku .
Jeśli są jakieś osoby,które przez to przeszły niech napiszą,proszę .

Wszyscy gonią za pieniądzem i rozjechali się po świecie (ale pijackie spotkania też dobrze nie wróżą). Sam człowiek leży na porodówce i sam w grobie. Internecik to dobra odskocznia jeśli ma się złe towarzystwo to lepiej już żadne. Zima ciężko daje w kośśc jak i jesień oraz wiosna.

Ja takze ucieklam w internet (glownie gry) i nie potrafie z tym skonczyc