Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Nie potrafię sie pogodzić z tym, że jestem sama. Przez całe życie od zawsze byłam sama i nie moge zrozumieć, dlaczego. Brzydka nie jestem, głupia tez nie. Chorowałam na depresję, przez dwa lata chodziłam na psychoterapię i niby wszystko jest OK, pracuję, tylko ciagle jestem sama. Niedługo skończe 40 lat. Jak poradzić sobie z frustracją, związaną z samotnością?

Burdelmamooooooooo JA chce do burdelmamyyyyyyyyyy

Samotnośc jest piekna. Piękne jest to, że wtedy naprawde jesteśmy wolni. Nie jesteśmy zalęzni od nikogo. Człowiek tak naprawdę lubi byc smotny, to społeczeńsyto nakłada na niego obowiazek "uzależnienia" sie od innych. Z pewnością masz przyjaciół. Doceń ich. Doceń każdą chwilę z nimi spędzoną. A jeśli zalerzy Ci na sexie, to myślę, że z tym też nie będziesz miała problemów. Poprostu wyjdź gdzieś wieczorem w weekend. Jesteś jeszcze w bardzo atrakcyjnym wieku i z pewnościa znajdizesz kogoś kto zaspokoi Twoje potrzeby.

Pozdrawiam

Michał

oczywiście najważniejsze to być niezależnym!!!Samotność jest piekna, zgadzam się z Tobą. Społeczeństwo wymyśla sobie i stara się wymusić na ludziach pewne zachowania, a każdy zrobi jak zechce....i każdy wie najlepiej co dla niego najlepsze.

Samotność jest piękna, jak piszecie, w niej można przecież najlepiej odnaleźć siebie. Jest potrzebna każdemu w mniejszym lub większym stopniu. Jeden potrzebuje godziny samotności i to mu w zupełności wystarcza, inny potrzebuje być samotny przez cale życie i z samotnością tylko czuje się dobrze. Kiedy musimy udawać, grać przed ludzmi, robić coś dla nich, a siebie mamy na samym końcu wtedy tęsknimy za samotnością. Ale gdy trwamy w samotności całymi godzinami i dniami, nie mamy nikogo, komu moglibyśmy oddać swoje uczucia, czy nawet pochwalić się osiągnięciami, to zaczyna ona być udręką.

Władysław Tatarkiewicz powiedział: "samotność jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną i męką dla tych, co są do niej zmuszeni"

Wszystko zależy od tego czego chcemy: być niezależnymi, wolnymi ludzmi, czy spełniać oczekiwania innych?

Wmawiając Samotnej, że jest w tak korzystnej sytuacji, zapominacie, że instynktownie dążymy do stadnego życia.Patrząc na rodziny zgodnie żyjące ona nigdy nie uwierzy, że znalazła się po dobrej stronie. Może trzeba coś w sobie zmienić, może na jakiś czas wyjechać. A jeśli to nie pomoże to popatrzeć na tych, którym się nie udało założyć zgodnego stadła i się pocieszać.

Witam

Właśnie o tym pisałem. Dlaczego moje uczucia mają zalezeć od innycg ludzi. Od tych którzy żyją "stadnie". Którzy maja szxczesliwe (czy aby naqpewno?) rodziny. Nie, moje zycie i moje szczęście od nich nie zależy. I nie wmówisz mi że instynktownie do tego dąże, bo tak nie jest.

Pozdrawiam

Michał

Niestety uważam, że samotność to piekło. Jak ktoś pisze, że samemu też może być ***przyjemnie*** to - pomijając jego najszlachetniejsze intencje - po prostu nie wie o czym mówi. (tak mnie próbowała pogodzić z sobą pewna bardzo inteligentna psycholożka)To jest na pewno doświadczenie najtragiczniejsze z tragicznych. Nie da się z nim również pogodzić.;-(

"samotność jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną i męką dla tych, co są do niej zmuszeni" - niestety taka jest prawda. Nie każdy to rozumie. Ja wydaje mi się że rozumiem. Problem w tym że będąc sama chce być z ludzmi a będąc z ludzmi chce być sama. I jak sobie z tym poradzić?

K.

Witam

Ja samotność rozumiem troche inaczej. Mam sporo znajomych, kilku z nich mógłbym nazawać przyjaciółmi, ale nie uzależniam się od nich. Jeśli akurat wole posiedzieć nad książką, niż iść na impreze, to mówie to wprost, a nie ściemniam, że jestem chory. Staram się nie uzalezniac od opinii innych i równiez staram się aby inni nie byli zależni odemnie. To daje mi spory komfort wolności.

Pozdrawiam

Michał