Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

jak mozna rozpoznac rozdwojenie jazni u siebie?

Witam, ja ostatnio uswuadomilem sobie ze zachowuje sie inaczej w stosunku do danych sob, rozwijajac mysl, chodzi mi o to ze mam tak jak by inny charakter w stosunk do poszczegulnych osob, zachowuje sie i czuje jak zupelnie inny czlowiek w trakcie przebywania np, z przyjacieem nr. 1 a nastepnie z przyjacielem nr.2, czuje sie tak jabym nie wiedzial kim jestem. najprosciej ujmujac wydaje mi sie ze mam kilka osobowosci, czy to moze byc rozdwojenie jazni albo inna choroba?

Nawiązujac do powyzszego posta, chcialem dodac ze mam 16 lat, mozliwe ze to po prosru okres dojzewania? A moze jest to spowodowane nadmiernym uzywaniem ziolka ?

myśle ze jakiekolwiek problemy z tym zwiazane mozna wyeliminowac poprzez modlitwe jesli ktos jest wierzacy. ciezko stwierdzic czy choroby psychiczne sa jedynie chorobami ktore sa same z siebie. tak jak powyzej ktoj napisał ze przechodzi sie w inny swiat ktory jest zaraz obok tego materialnego. a to ciekawe i realne.

myślę ze niewłaściwe jest stwierdzenie ze modlitwa jest sposobem na wyleczenie! nigdy w życiu! a każdy mądry ksiądz wysyła osobę do specjalisty a nie powinien np sam sie bawić w speca od wszystkiego, oczywiście modlitwa może być wspomagaczem ze tak powiem ale jest również potrzebna pomoc osoby z zewnątrz z obiektywnym spojrzeniem,cztając te Wasze posty muszę stwierdzić ze moim zdaniem niektore wymagaja specjalisty w postaci egzorcysty jednak większość to robota dla psychiatry.

hej. Ciesze sie ze znalazlam ta stronke to od jakiegos czasu wydaje mi sie ze zyje w 2 swiatach tym realnym i tym odrealnionym zdarza sie to w pracy i jak wracam potrafie sie wylaczyc i znalezc w miejscu calkiem odleglym gadac do siebie czuc dotyk czyjs romowy z przyjaciolka usmiecham sie, widze jak sie caluje i nawet czuje to ... nie jest ot jakies straszne ale poprostu przeraza mnie to ze sie potrafie wylaczyc i to jest takie realne widze siebie tam i tak jak bym zyla tam nie moge kontrolowac tego co np sie stanie to jest jak sen tylko na jawie co to takiego ? powinam sie zbadac ?

Na szczęście, że jest to forum !

Tak bardzo chce o tym wszystkim komuś powiedzieć, ale boje się

zostać wyśmiana.

Od ponad roku zachowuje się dziwnie.Odkąd pamiętam rozmawiałam sama ze sobą, ale teraz coś jest nie halo.Otóż

jak już wspomniałam, od tego czasu ta "druga ja" zaczyna się wtrącać do mojego sposobu myślenia.Raz się uśmiecham, a zaraz potem ryczę.Mam myśli samobójcze - próbowałam przebić sobie skórę igłą, jak również skręcić sobie rękę i wydrapać dziurę w ręce.

Poza tym czuje się bardzo samotnie.Gdy zrobię jakiś błąd przy innych ludziach, czuję jakby oni chcieli się ze mnie śmiać.Mam od niedawna dreszcze i straszne lęki (szczególnie gdy wiem co ma się wydarzyć następnego dnia).

Mam dziwne sny - śniło mi się że próbuję zabić kolegę, a ostatnio, że wbijam sobie nóż w brzuch i umieram z wykrwawienia.

Myślę że te wszystkie sytuacje są przez moje dzieciństwo - ojciec

był alkoholikiem i często przychodził pijany do domu.Teraz każdy dźwięk domofonu wieczorem budzi we mnie strach.Jestem również bardzo wrażliwa na krzyk.Nie chce mówić o tym bliskim bo boje się ich reakcji, tzn. uznają że zmyślam lub coś w tym stylu.

Chciałabym z kimś o tym porozmawiać, ale nie wiem z kim.Koleżankom nie chce mówić, bo raz już przy nich poryczałam się i do dzisiaj czuje tak jakby obrzydzenie do tego.

Jeśli ktoś to przeczytał to dziękuję.

Schizofrenia[edytuj]

Psychoza

schizofrenia

paranoidalna

hebefreniczna

katatoniczna

niezróżnicowana

rezydualna

prosta

paranoja

psychozy afektywne

depresja

mania

zaburzenia

dwubiegunowe

stan mieszany

inne

parafrenia

zespół Korsakowa

psychozy krótkotrwałe

psychozy organiczne

edycja



ICD-10

Schizofrenia

Kod ICD-10F20

F20.0 Schizofrenia paranoidalna

F20.1 Schizofrenia hebefreniczna

F20.2 Schizofrenia katatoniczna

F20.3 Schizofrenia niezróżnicowana

F20.4 Depresja postschizofreniczna

F20.5 Schizofrenia rezydualna

F20.6 Schizofrenia prosta

F20.8 Schizofrenia innego rodzaju

F20.9 Schizofrenia, nie określona

DSM IV

Schizofrenia

Kod DSM IVróżny kod











Schizofrenia (gr. σχίζειν, schizein, "rozszczepić" i gr. φρήν, φρεν-, phrēn, phren-, "umysł", rzadziej stosowana nazwa – choroba Bleulera, łac. Morbus Bleuleri, w skrócie MB) – zaburzenie psychiczne zaliczane do grupy psychoz endogennych. Objawia się upośledzeniem postrzegania lub wyrażania rzeczywistości, najczęściej pod postacią omamów słuchowych, paranoidalnych lub dziwacznych urojeń albo zaburzeniami mowy i myślenia, co powoduje znaczącą dysfunkcję społeczną lub zawodową.



Początek choroby występuje najczęściej we wczesnej dorosłości[1], dotykając 0,4-0,6%[2][3] populacji. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu z pacjentem, a także na podstawie zaobserwowanego zachowania. Wykrycie schizofrenii nie jest możliwe za pomocą współcześnie dostępnych badań laboratoryjnych[4]. Z uwagi jednak na możliwe rozwinięcie na podłożu organicznych schorzeń mózgu zaburzeń o obrazie podobnym do schizofrenii, należy je wykluczyć. Kryteria diagnostyczne ICD-10 nie pozwalają także rozpoznać schizofrenii u osób z upośledzeniem umysłowym oraz przebytymi poważnymi urazami mózgu.



Wyniki badań wskazują na to, że w patogenezie choroby mają znaczenie czynniki genetyczne, wczesne warunki środowiskowe, procesy socjologiczne i neurobiologiczne. Aktualne badania psychiatryczne są skoncentrowane na neurobiologii, lecz nie udało się odnaleźć konkretnej przyczyny organicznej.



Ze względu na często niejednorodny obraz kliniczny powstała hipoteza, że schizofrenia to nie jedno zaburzenie, lecz grupa chorób, dla których stosuje się określenie zbiorcze psychozy schizofreniczne. Z tego powodu Eugen Bleuler określił chorobę jako schizofrenie (liczba mnoga), gdy nazwał zaburzenie. Słowo "schizofrenia" dosłownie oznacza "rozszczepienie umysłu", ale pomimo swojej etymologii, nazwa ta nie oznacza posiadania więcej niż jednej osobowości (tzw. osobowość mnoga, "rozdwojenie jaźni&quot[5]; według obowiązujących w psychiatrii kryteriów diagnostycznych podstawowym objawem schizofrenii jest rozszczepienie (gr. schisis) pomiędzy myśleniem, zachowaniem, emocjami, sferą motywacyjną, ekspresją emocji, przejawiające się m.in. niedostosowaniu zachowania, emocji pacjenta do sytuacji i treści jego wypowiedzi. W chorobie zwiększona jest aktywność dopaminergiczna w szlaku mezolimbicznym mózgu, co konsekwentnie wykazują różne badania. Szczególną rolę odgrywa tu receptor D2 (układ dopaminergiczny). Podejrzewa się, że jego niewłaściwe funkcjonowanie jest odpowiedzialne za część objawów występujących w tej chorobie. Podstawą leczenia jest farmakoterapia z użyciem środków przeciwpsychotycznych, które działają głównie poprzez hamowanie aktywności dopaminergicznej. Stosowane dawki są zazwyczaj niższe, niż w początkowych dekadach ich używania. Ważną rolę pełnią atypowe neuroleptyki (początkowo klozapina wprowadzona na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, obecnie też risperidon, olanzapina i inne). Z jednej strony nie powodują one tak wyraźnych objawów pozapiramidowych oraz późnych dyskinez poneuroleptycznymi na tle wtórnej nadwrażliwości receptora D2, z drugiej strony część z nich ma niekorzystny profil metaboliczny, może w związku z tym zwiększać ryzyko otyłości, cukrzycy i chorób serca. Psychoterapia, zawodowa i społeczna rehabilitacja są także ważne. W poważniejszych przypadkach, gdy istnieje zagrożenie dla osoby chorej lub innych, może być konieczna przymusowa hospitalizacja, chociaż obecnie pobyty w szpitalu są krótsze i mniej częste niż w dawniejszych czasach.



Uważa się, że zaburzenie dotyka pierwotnie zdolności poznawcze, ale znaczenie mają także przewlekłe problemy z zachowaniem i emocjami. U osób ze zdiagnozowaną schizofrenią zwiększone jest prawdopodobieństwo wykrycia zaburzeń współtowarzyszących, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, a występowanie nadużywania różnych substancji psychoaktywnych w ciągu całego życia wynosi 40%. Jednakże, w odróżnieniu od depresji jako choroby afektywnej niejako podłożem obniżonego nastroju nie jest smutek, a ogarniająca chorego pustka.



U osób chorych powszechne są problemy społeczne, takie jak długotrwałe bezrobocie, ubóstwo i bezdomność, a ich oczekiwana długość życia jest mniejsza o około 10-12 lat z powodu problemów ze zdrowiem fizycznym oraz sięgającego 10% wskaźnika samobójstw[6]. W schizofrenii spotyka się

A ja mam japonskie zapalenie mozgu typu G :-!