Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

jestem matka chorego syna na schizofrenie prosta choruje od 5 lat a od 2 lat sie leczy moje zycie sie strasznie zmienilo czesto sie zalamuje jest mi ciezko duzo sie modle bo tylko w Bogu widze ratunek i sparcie bo lekarze psichiatrzy i psycholodzy to smichu warte zadnego wsparcia i fachowej porady to oni powinni umiec dojsc do chorego czlowieka zeby sie otworzyl nauczyc go zyc z choroba a rodzica podsunac madre rady tak naprawde to jestem sama z tym problemem jak ktos by mial podobny problem i chcial by porozmawiac to zapraszam do rozmowy moj syn ma 25 lat
barbara

Bardzo dobrze, że dużo się modlisz. Wiara pomaga przezwyciężyć wszystko. Jeżeli będziesz modlić się gorliwie i codziennie o zdrowie syna to na pewno choroba mu ustąpi. Twój syn na pewno musi brać jakieś leki więc to też oddziałuje na poprawę jego zdrowia. I tutaj też przyznaję Ci rację w stosunku do psychiatrów, ale jednak szukaj, na pewno trafisz na jakiegoś konkretnego, wartościowego człowieka. Życzę szczęścia.

jest forum oschizofrenii,nie wiem czy czytalas,tam mozna sie duzo dowiedziec

Witaj Barbaro! Jestem w podobnej sytuacji jak Ty. Mój syn ma 25 lat i choruje od ponad roku na schizofrenię katatoniczną. Już dużo wcześniej pojawiały się sygnały że z synem coś się dzieje,po wielu kontaktach,najpierw u pedagoga szkolnego,potem u psychologów,psychiatry,został pierwszy raz skierowany do szpitala gdzie zdiagnozowano u niego depresję.Pomimo leczenia,może dość nieregularnego,gdyż syn jest oporny,choroba postąpiła.Walczymy od lat z chorobą,choć są chwile bardzo ciężkie,przynajmniej ja mam ogromną nadzieje.Największym problemem jest brak konkretnego,fachowego wsparcia,czasami prostej porady w chwilach załamania,pomocy w zaktywizowaniu syna( od lat nie ma pracy,choć wiem że bardzo by ją chciał mieć,gorzej jest ze znalezieniem)Pęka mi serce,że wrażliwy,uzdolniony człowiek ginie,ginie moje dziecko,które gnębi okropna choroba,do której przyczynił się głównie jego ojciec alkoholik i też ja sama,gdyż za póżno zdałam sobie sprawę,że dzieje się żle.Życzę siły w walce.Gdybyś miała ochotę na kontakt ze mną,może wspólnie byłoby łatwiej podaje e-mail [email protected]

Witam,
Cóż mogę powiedzieć. Sam mam podobne objawy. Na pewno jednak o wiele słabsze. Żyję w miarę normalnie, pracuję, spotykam się z ludźmi itd. Staram się. Chociaż wewnątrz brakuje tej siły, motywacji, celu, sensu, energii, którą miałem kiedyś. Mam obecnie 28 lat. Szukam rozwiązania tej sprawy już od kilku dobrych lat. Na początku objawy były dość przykre, nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Jakby w jednej chwili zmienił się świat wokół mnie. I to wywoływało we mnie panikę. Teraz już się trochę przyzwyczaiłem. Oswoiłem z tymi objawami. Wierzę, że gdzieś jest jakieś rozwiązanie. Ale psychologia go jeszcze nie zna.
Podziwiam was jako matki, że pomimo zachowania syna(które czasami jest odbierane przez bliskie osoby jako zwykłe lenistwo, udawanie) jesteście z nimi i szukacie dla nich pomocy.

Witam. Mam zaledwie 20 lat a od 4 lat leczę sie na zaburzenia schizotypowe. W wieku 16 lat rozpoznano u mnie zaburzenia lęku oraz depresje, na poczatku stosowałem Rexetin i Zomiren, po kilku miesiącach lekarka zmieniła mi Zomiren na Atarax. W wieku 18 lat po zaistniałych objawach ostatecznie rozpoznano u mnie zaburzenia schizotypowe, nie przerywając od 2 lat biore Venlectine 75mg (na depresje) oraz 200mg Pernazyny na noc oraz w razie potrzeby stosuje Cloranxen. U mnie najgorszymi objawami jest udawanie kogos kim nie jestem, na poczatku myslałem ze to przejdzie ze dorosne ale to pozostało o czasem do dzis mnie dręczy. MIałem również paniczny lęk przed ludzmi, światłowstręt, uderzenia goraca, często mocz, częste biegunki, nadmierne pocenie,urojenia (typu ze ktos mnie obserwuje, obgaduje,) czasem wydawało mi sie ze znam czyjeś mysli. Teraz po latach leczenia udaje się na psychoterapie gdyż wcześniej nie byłem na to gotowy. Obecnie nadal jestem na lekach wyżej wymienionych, stan jak na razie bardzo dobrze . Jeśli chciałby ktoś pogadać to zapraszam na gg 5144424 jestem otwarty na pomoc:> pozdrawiam

Ciekawie napisałeś remickk19. Schizofrenii często może towarzyszyć lęk przed ludźmi. Albo może poprzedzać tą chorobę. Jak powiedział Siergiej Łazariew w jednej ze swoich książek Schizofrenia bierze się m.in. z nadmiernego przywiązania do przyjaźni, relacji z innymi, opinii innych ludzi, ich pozytywnego do nas nastawienia. Często schizofrenii towarzyszy wrażenie, że ktoś nas obgaduje, lub śmieje się z nas - czyli generalnie traktuje nas jak kogoś "spoza kręgu przyjaciół". A my tego nie lubimy. Czyli my przywiązaliśmy się do tego, że wszyscy nas lubią, że są pozytywnie do nas nastawieni, że chcą się z nami przyjaźnić i każde nawet najmniejsze wrażenie, że jest inaczej powoduje u nas lęk. Do tego stopnia, że wpadamy w obsesję i wydaje nam się, że wszyscy nas obgadują.
Udawanie kogoś innego też można, by podciągnąć pod takie przywiązanie.

Zapraszam na mojego bloga na ten temat:
freniablog.wordpress.com