Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Cześć. Mam na imię Mateusz i mam 12 lat. Całe moje życie jest smutne. Gdy byłem bardzo malutki, tata mnie zostawił i wyjechał za granice. Co rok obiecywał, że przyjedzie. Nigdy tak nie było. Do późna patrzyłem przez okno. Dzwonił i przepraszał. Z czasem zapomniałem jak wygląda. Mama mnie kochała mocno. Cieszyłem się życiem. Aż do czasu. Miałem wtedy 9 lat. Mama do mnie przyszła, położyla się, po chwili zaczęła się rzucać i krzyczeć. Byłem bardzo przestraszony i zadwoniłem po pogotowie. Wszystko wydawało się, jakby trwało godzinami. Przyjechali i zabrali mamę. Na jakiś mieszkałem u cioci. Pewnego dnia mama wróciła ze szpitala. Podeszła do mnie i mnie przytuliła. Nawet nie wiecie, jaką sprawiło mi to radość. Ale po powrocie ze szpitala leżała ciągle w łóżku i nigdzie nie chciała wyjść. Była jakaś smutna. Tak jest to dziś. Jakby straciła chęć do życia. Przed spaniem zażywa tabletki "Rispolept" sprawdziłem w internecie co to jest. Gdy się dowiedziałem, że to są tabletki na schizofrenie, zrobiło mi się bardzo smutno i się rozpłakałem. Niedawno pokłóciłem się z mamą i powiedziała, że mnie nie kocha W szkole nikt mnie nie lubi. Wszyscy mnie wyzywają.
Cały dzień spędzam grając w Counter Strike'a i pisząc z ludźmi.

Moge coś zrobić, żeby odbudować dobre stosunki z matką?

Płaczę, pisząc to, więc proszę nie krytykujcie mnie za pisownię.

Musisz pokazać mamie jak bardzo Ci na niej zależy. Wspierać ją i opiekować się nią. Najlepiej gdybyś się zdobył na rozmowę z nią. Pomimo tych 12 lat ważne jest abyś wykazał się już dojrzałością emocjonalną. Idź, przytul mamę i nawiąż ją kontakt.

Wyzwiska bolą, ale trzeba być ponad to. Prędzej czy później wszystkim się to znudzi. Spróbuj znaleźć kogoś w Twoim wieku z kim mógłbyś spędzić czasem trochę czasu.

Życzę powodzenia!

Mateuszu uwazam,ze jestes bardzo dzielnym mlodym czlowiekiem. Bardzo duzo przeszedles,wiem jak musi Ci byc ciężko na duszy z chorą Mamą. Czy jest ktoś jeszcze z rodziny kto byłby Ci pomocny? Czy jesteś sam z wszystkimi problemami? Może Mama chodziłaby na oddział dzienny wtedy mogłoby poprawić się jej funkcjonowanie?Pozdrawiam Cię serdecznie. Odezwij się
B

Zrobiłem wg. wskazówek Kasji. Wybaczyliśmy sobie wszystko. Staram się żeby zobaczyła jak mi na niej zależy. Robię pierwsze kroki. Dziękuję za wsparcie

Świetnie! Mam nadzieję, że wszystko wam się ułoży. Trzymam mocno kciuki.

jak będziesz uważał że potrzebujesz pomocy, napisz [email protected]

Zupełnie jakbym czytała swój życiorys... Mój ojciec zmarł jak miałam 9 lat, a matka tez na to zachorowała kiedy byłam w 8 klasie....
W szkole też miałam problemy z rówieśnikami - oni chyba czują, że człowiek czuje się jakiś gorszy - i przez to nim pomiatają. Nie pozwól się źle traktować! Chodź zawsze z podniesioną głową. Musisz być fajnym chłopakiem skoro tak dobrze sobie radzisz...

[email protected] co to jest to zohemi

Mateuszu, jeśli tu zaglądasz napisz jak się masz. Ze mną było troszeczkę podobnie. Z tego co piszesz wnioskuję, że jesteś mądry. Uważaj na siebie.

Moje dzieciństwo było smutne i dorosłe życie również. Zupełnie jakby było mi to pisane... Tak myślałam kiedyś. Dziś już na szczęście w to nie wierzę, bo uważam, że każdy ma takie samo prawo do szczęścia. Ważne jest to, żeby wierzyć w siebie. Mi w pewnym momencie tej wiary zabrakło. Nie umiałam się niczym cieszyć, doświadczałam silnego kryzysu, ale sięgnęłam po rozum do głowy i stwierdziłam, że potrzebuję pomocy. Opowiedzieć komuś o tym, co mnie dręczy, boli. Zdecydowałam się na wizytę w Psychologgii (chodziła tam kiedyś moja mama). Trafiłam na cudowną panią psycholog - Annę Spadarzewską. Ta kobieta dała mi więcej siły i wiary w siebie przez te kilka sesji, niż ja miałam przez całe swoje życie. Bardzo jestem wdzięczna za to.