Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam.
Pisze tu z nadzieją na jakieś wsparcie, zrozumienie i wytłumaczenie co mi jest.
Mam 17 lat i od tygodnia coś na kształt napadów lęku.
Zaczęło się od wtorku, zeszłego tygodnia. Siedziałam na lekcji, nawet sie nie zestresowałam, gdyż lekcja była nawet luźna. Zamyśliłam sie i w pewnym momencie poczułam jak bicie mojego serca zaczyna przyspieszać w zaskakującym tempie. Wyszłam z klasy pod pretekstem wyjscia do toalety. Towarzyszyła temu panika lęk ze zaraz zemdleje, albo umrę. nie powiedziałam tego nauczycielce ze względu n to ze jest niezwykle niemiłą osobą i najpewniej by mnie wyśmiała. Zadzwoniłam po chłopaka, który mieszka tuż przy mojej szkole i zawiózł mnie na pogotowie. Tetno wynosiło 120 uderzen na minute. Zostałam w szpitalu na 3 dni. Gdzie zrobili mi Przeswietlenie klatki piersiowej, EKG, Usg serca i brzucha, do tego badanie, moczu, krwi. Wszystkie badania wyszły dobrze. Nic niepokojącego nie wykryli więc mam skierowanie na Kardiologię. Od tego zdarzenia co chwilę mam takie jakby napday lęku. Leże sobie spokojnie w łóżku, oglądam tv i ogarnia mnie strach. Znikąd. Kilka razy w ciągu dnia mam wrażenie, że to co dzieje sie dookoła mnie jest nierealne. Boje sie ze zwarjuję i przez to odejdzie ode nie chłopak, ze nie skoncze szkoły. Z wyjściem z domu też jest problem. Przed tym zdarzeniem ciągle byłam poza domem. Albo z Przyjaciółmi, albo z chłopakiem. Nie lubiłam siedzieć w domu. a teraz... przez ostatni tydzien byłam 2 razy na dworze i skonczyło sie to tym, ze co chwile wydawało mi sie ze zaraz zemdleję. Nie mam zawrotów głowy, tylko takie dziwne, trudne do opisania uczucie... no i ten lęk. mówiłam mamie, ale ona uważa ze to prze to, że dorastam.
Może mi ktoś pomóc? moze miał ktoś z Was podobne dolegliwości? Bardzo proszę o wsparcie

Proszę zgłosić się o paradę psychologa, albo pedagoga szkolnego lub kogoś do kogo masz zaufanie. Pomogą Ci nakierują Ciebie do specjalisty. Może kardiolog nie będzie potrzebny. Czego Tobie życzę. Sany lękowe są bardzo nie przyjemne. Przez moje lęki często zamiast wsiąść do tramwaju szłam piechota kilka kilometrów, bo jak było więcej osób, dusiło mnie, ściskało, serce waliło, a ja mokra jakbym wyszła z kąpieli. Miałam wrażenie że zaraz upadnę.