Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam Państwa. Od jakiegoś czasu dręczy mnie pytanie, czy nie jestem, bądź czy nie będę chory na schizofrenię. Owa choroba wystąpiła w mojej rodzinie. Niestety moja mama cierpi na tą chorobę oraz dwie ciotki od strony mamy. W tej chwili mam 20 lat, studiuję. Szperałem troche w sieci na temat objawów i natknąłem się na info, że objawy często pojawiają się w młodości, aby potem odejść i w końcu uderzyć całą mocą. Otóż od pewnego czasu nachodzą mnie dziwne lęki, które właściwie trudno mi wytłumaczyć. Zwykle jak jestem sam w pokoju, mam wrażenie jakby ktoś obok mnie był, przechodzą mnie dreszcze, ciarki. Zwykły strach. Może to głupie, może po prostu powinienem trochę wyluzować? Nie wiem. Rzecz jasna sporo się stresuję, jestem po pierwszej sesji i został mi jeszcze jeden egzamin poprawkowy. Może wina trybu życia? Chciałbym się dowiedzieć czy to co robię ma sens! Jeżeli miałbym być chory, to wiem, że to będzie moje stracone życie, co kolwiek bym nie zrobił, nie dam rady powstrzymać postępu choroby. Jestem świadomy, że mogę zapaść na schizofrenię (a może już jestem chory?).
Drodzy Państwo. Czy jest możliwość sprawdzenia, czy jestem chory, bądź czy będę chory?

Nikt nie moze przewidzieć czy choroba przyjdzie.
Jestes w tak zwanej grupie podwyższonego ryzyka,
ale to wcale nie oznacza że bedziesz chory.
Myślę, że za duzo o tym rozmyslasz, a to nie dobrze, skup się teraz na nauce.
Mój mąż jes chory, a nigdy w rodzinie nie było takiego przypadku, więc zachorować może każdy.
Teraz na pewno chory nie jestes i nie dopuszczaj takiej mysli.
Pozdra

Te objawy występują na skutek sugestii, że możesz odziedziczyć tę chorobę. Pocieszę cię, że mogłeś zachorować majac 18 lat. Nie myśl o tym, wcale nie musisz odziedziczyć akurat ty tą chorobę. Na razie nie masz objawów, że jesteś chory. To tylko twoja psychika robi ci psikusy. To jest tak jakby w gronie 3 osób, dwie zaczęły się drapać, to ta 3 cia osoba, choć ją nic nie swędzi, też zacznie się drapać. Nie martw się, tylko zajmij życiem. Jakbyś miał zachorować, to wcześniej: 17-18 lat. Trzymaj się. Głowa do góry.

Autorze wątku, w schizofrenii, choćbyś ją nawet kiedyś miał, obowiązuje tzw. "zasada ćwiarTek", w myśl której, 1/4 Chorych ma 1 epizod i zdrowieje zupełnie 1/4 ma "powtórki" co jakiś czas, kolejne 2/3 w przybliżeniu będą miały utrwaloną postać.
Fakt, że ryzyko jest. Na razie jednak, zastanawiając się, czy ona będzie, czy nie ( schizofrenia), fundujesz sobie potężną nerwicę.

NIE JESTEM LEKARZEM!!

Dziękuję za odpowiedź. Co do niejasności o chorobie, które mnie interesowały zrozumiałem. Muszę przyznać Państwu racje - zdrowiej i łatwiej się żyje nie przejmując się.
Moje pytanie zrodziło się niedawno, gdy mama znów przestała brać leki i choroba nawróciła. Moja dziewczyna, z którą jestem prawie 2 lata była tego świadkiem. Widziała mamę i słyszała ją. Zapytała, czy moje dzieci też mogą być na to chore i nie wiedziałem co jej odpowiedzieć No właśnie.. Zachorować może każdy i wpływa na to wiele czynników. Same geny, jak to ująłeś mare to 'grupa podwyższonego ryzyka', ale musi się wiele popsuć w naszej głowie, aby zachorować.
Dziękuję ponownie za poświęcenie mi czasu i pozdrawiam. Życzę miłego weekendu : ))

Autorze wątku, dokładnie jest tak, jak powiedziałeś.
Zresztą, przyczyny schi są zasadniczo nie poznane jeszcze do końca, ale do jej wyzwolenia koniecvzna jest, jak przyjmują Lekarze, interakcja pomiędzy czynnikiem genetycznym ( mutacją) a wydarzeniem zewnętrznym, np extremalną traumą. Nie wystarczy sam defekt genomu. W tym sensie można być jakby "nosicielem" schizofrenii, nic nie wiedząc o tym, a ona w praktyce się mimo to nie objawi.
Wychowanie Dziecka, któe póxniej zaqchoruje, także ma duże znaczenie.

Choć przyznaję, że jak czytałąm w Podręcznikach Psychiatrii, bliźnięta jednojajowe, jeśli zachoruje jedno, to drugie najpewniej też, nawet, jeżeli wychowują się oddzielnie. Wciąż jeszcze Medycyna wie na temat tej choroby nie tyle, ile by chciała, i to wszystko przecież dla nas....

Może to i uraz, tyle e nie Twój a Nasz. Schizofrenia jest strasznie ciężką choorbą mózgu, nie rozumiem, dlaczego mianoby ją traktować inaczej, niż choroby watroby.
Twój stosunek do Medycyny jest roszczeniowy,.czy wiesz, z jakimi kosztami, któe Ona ponosi w imię dobra Chorych, są związane takie badania?
Jakie są ich warunki? W ogóle realia takich badań/?
Jak wielką wiedz trzeba mieć już na wstępie, by je prowadzić i właściwie wykorzystywać?

Przepraszam, ale ja dla odmiany nie rozumiem, jak można wyrażać brak tolerancji, nie mając o tym wszystkim pojęcia.

...Wybacz mi jeszcze te ostre słowa, ale mnie sumienie nie pozwalałoby korzystać z dokonań Wiedzy, o któej ma się takie zdanie.