Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Witam, jak większość osób na forum od dłuższego czasu przyglądam się licznym wpisom. Sama w końcu postanowiłam wejść bezpośrednio do rozmowy. Moja historia nie wyróżnia się niczym od przeczytanych, choć oczywiście poczucie, że jest wyjątkowa w swoim zagmatwaniu, nie znika. Zostawił mnie chadowiec (Oooo, serio? Niesamowite!) Raczej nie czekam i nie łudzę się na happy end, tym bardziej, że jest to osoba trudna nie tylko ze względu na swoją chorobę (dogadaj się z kimś, kto nie potrafi rozmawiać). Choć oczywiście poczucie tej "jedynej, pięknej miłości" pozostaje i zapewne długo będzie trwać...
Jestem po prostu ciekawa, każdy przypadek jest inny i jakkolwiek to nie zabrzmi ta choroba wydaje się fascynująca w swojej nieprzewidywalności i niemożności zaszufladkowania zachowań chorych. Co nie zmienia faktu, że oddałabym wiele by ją unicestwić. Chyba nawet wszystko.

Jak w tytule- czy znacie jakiekolwiek przypadki szczęśliwych związków z osobą chorą? Wiadomo, praca nad związkiem, dużo siły i cierpliwości..niezbędne aspekty.

Czytając te wszystkie tragiczne historie złamanych żyć, mimo wszystko, odczuwam jakieś wyrzuty sumienia lub bardziej wątpliwość- czy jeśli to jest MIŁOŚĆ- taka prawdziwa, taka jedyna jak wszystkim na początku się zawsze wydaje- to czy można odejść, odmówić pomocy chorej osobie. Trudne to wszystko, a ja naczytałam się za wielu romansów w dzieciństwie i mimo zdrowego rozsądku szargają mną powyższe wątpliwości.

Podpisuje sie pod tym... mam dokladnie takie same odczucia... moze naiwne, ale ucieszyloby,mnie, gdyby pojawila sie choc jedna historia, gdzie udalo sie i są ze soba, mimo wszystko... pozdrawiam

Nie jest to mit, najważniejsza kwestia czy dana osoba się leczy. Rozumie swój stan, przeszła psychoterapię. Mam 31 lat, pierwsze objawy zaczęły się, gdy miałam 22 lata od depresji poporodowej. Potem było tylko gorzej. Mam typ II, więc nie mam ciężkich manii i depresji psychotycznych. Jestem mężatką od 10 lat, ale z moim mężem jestem lat 14. Mieliśmy lepsze i gorsze momenty, ale on jest bardzo stabilny i działa na mnie kojąco. Z drugiej strony ja mam spontaniczne pomysły i żywy tempermanet, co pozwala mu znajdywać nowe przyjemności w życiu. Może fakt, że ma delikatny Zespół Aspergera tu pomaga. Dalej się kochamy i od kiedy się leczę jest ok. Jak normalna para.

Mam nadzieję, że to trochę doda optymizmu

Odrobinę, owszem. Dziękuję