Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam dość życia. Mam prace. Mam dziewczyne. Mam też 25 lat. Mimo to ciągle myślę żeby się zabić. Ciągle popadam w melancholie. Nic mnie nie cieszy. Musze się zmuszać do tego żeby być wesoły przy innych. Dostając od kogoś prezent się ciesze ale tylko dlatego że wiem że powinienem. Wewntąrz mnie jest emocjonalna pustynia. Czuje się sterylnie.

Czy nie przeżyłeś ani jednej chwili kiedy ci byo dobrze?A może za bardzo skupiasz sie na tym swoim nieszczęściu?Rozejrzyj sie dookoła sa ludzie,kt&ampacute;rzy cierpia gł&ampacute;d, choroby ... A ty?

"Rozejrzyj sie dookoła sa ludzie,którzy cierpia głód, choroby ... A ty?"

o matko i co z tego? czy to umniejsza jego problem? to że dzieci w afryce znaczy, że ja musze sie ze wszystkiego cieszyc? każdy ma swoje problemy i problemy każdego człowieka są ważne, nie można ich umniejszac. jednego by coś nie obeszło, a dla kogoś innego to jest sprawa zycia i śmierci. troche empatii

Witam!

"Mam 25 lat,pracę,dziewczynę..."
Czy to mało?W dzisiejszym świecie na pewno nie.Ale jednak czegoś brakuje.Tak, tego najważniejszego-wewnętrznego spokoju ducha.
Właśnie tego Ci brakuje i to stwarza Twoje problemy,które urosły aż do takiej rangi że myślisz tylko o tym żeby się zabić.Nic prostszego,zostawię za sobą wszystko,problemy,pracę co mi tam.
Nie tędy droga.To nie jest wyjście.Zastanów się co będzie po Twoim odejściu,czy tylko wolne stanowisko w pracy,wolne łóżko,krzesło przy stole?
A inni,rodzice którzy do końca swoich dni będą wylewać łzy i zastanawiać się"dlaczego?",żyjąc w niewiedzy i poczuciu że coś zaniedbali,a dziewczyna która już może myśli o wspólnych planach na przyszłość,przyjaciele którzy może na Ciebie liczą.
25 lat to nie wiek na umieranie,ale dawanie życia innym,by kiedyś pozostawić po sobie na Ziemi innych którzy będą myśleli o Tobie jako o dobrym mężu,ojcu,dziadku.Naprawdę warto.
Melancholia jak to delikatnie nazwałeś,to raczej w Twoim przypadku stan depresyjny z którego się wychodzi poprzez zmianę nastawienia do życia,w czym Ci mogą pomóc najbliższe Ci osoby,tylko należy się przed nimi otworzyć ze swoimi problemami.
Jeśli oni Ci nie będą w stanie udzielić odpowiedniej pomocy,jest odpowiednia opieka medyczna.Psychiatra czy psycholog to nie takie straszne słowo.Leczy się u nich miliony osób z podobnymi problemami,i z dobrym skutkiem,czego przykładem jestem ja sam.
Naprawdę opieka psychiatryczna jest obecnie na bardzo wysokim poziomie jak również leki skuteczne,co pozwala przywrócić chęć i radość życia.
Nie ma tak źle żeby nie mogło być lepiej,trzeba tylko podjąć skuteczną walkę.Pamiętaj, nie możesz się poddać, być egoistą,czeka i liczy na Ciebie na pewno wielu ludzi,przyjaciół czy chociażby dziewczyna i Twoi rodzice.Nie możesz ich zostawić samych.Wstań i walcz.

Problemów jak piszą inni nie można umniejszać,zgadza się.Ale należy je rozwiązywać i nie stawiać ich na szali "życia i śmierci".Nie ma takich problemów których by się nie udało wspólnymi siłami rozwiązać by w ten sposób do nich podchodzić.Oczywiście że nie muszę się z wszystkiego cieszyć jak dalej piszą,bo to była by zwykła obłuda.Jednak śmiech to zdrowie i należy go szukać przy każdej odpowiedniej okazji.Czasami warto się nawet do niego zmuszać,wbrew wyrażonym tutaj opiniom.

Życzę Ci skutecznej walki z Twoim problemem i pozytywnego myślenia o życiu.
Uśmiechnij się,jutro też jest wspaniały dzień który nam ofiarowuje Bóg w swojej nieskończonej dobroci.
Pozdrawiam
Zbigniew z Sosnowca

Wiem co mówię.
Takie rozczulanie sie nad soba i szzukanie tylko tego "co mi sie nie udało"uwiez nic dobrego nie przyniesie.
Jeżeli chcesz cos zmienic w swoim zyciu musisz zmienić swoje przekonania.
To na czym do tej pory skupiałas się od tej pory przestaje bys najważniejsze.Czy znasz metode małych kroczków?Powolutku kroczek po kroczku zacznij myslęć co dzis zrobiłąć cos takiego co ci przyniosło chociazby odrobinke radości.
Interesuję sie rozwojem osobistym i NLP i sama tez miałam problemy ze soba ...Teraz mam gdzieś co ludzie myslą o mnie.A co do empatii to możeszmi wierzyć posiadam ja, bo gdyby tak nie było wogóle nie pisałabym tego co piszę...

Wiem co mówię.
Takie rozczulanie sie nad soba i szzukanie tylko tego "co mi sie nie udało"uwiez nic dobrego nie przyniesie.
Jeżeli chcesz cos zmienic w swoim zyciu musisz zmienić swoje przekonania.
To na czym do tej pory skupiałas się od tej pory przestaje bys najważniejsze.Czy znasz metode małych kroczków?Powolutku kroczek po kroczku zacznij myslęć co dzis zrobiłąć cos takiego co ci przyniosło chociazby odrobinke radości.
Interesuję sie rozwojem osobistym i NLP i sama tez miałam problemy ze soba ...Teraz mam gdzieś co ludzie myslą o mnie.A co do empatii to możeszmi wierzyć posiadam ja, bo gdyby tak nie było wogóle nie pisałabym tego co piszę...

Wiem co m&ampacute;wię.
Takie rozczulanie sie nad soba i szzukanie tylko tego "co mi sie nie udało"uwiez nic dobrego nie przyniesie.
Jeżeli chcesz cos zmienic w swoim zyciu musisz zmienić swoje przekonania.
To na czym do tej pory skupiałas się od tej pory przestaje bys najważniejsze.Czy znasz metode małych kroczk&ampacute;w?Powolutku kroczek po kroczku zacznij myslęć co dzis zrobiłąć cos takiego co ci przyniosło chociazby odrobinke radości.
Interesuję sie rozwojem osobistym i NLP i sama tez miałam problemy ze soba ...Teraz mam gdzieś co ludzie myslą o mnie.A co do empatii to możeszmi wierzyć posiadam ja, bo gdyby tak nie było wog&ampacute;le nie pisałabym tego co piszę...

I tu masz rację.....podobnie jak Ty nie odczuwam wielkich emocji i czasami zastanawiam sie czy kiedy kiedykolwiek będę mogła się cieszyć,ale ja niestety wiem,że to jeden z objawów mojej choroby i nigdy juz radość nie wróci.Pozdrawiam.