Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Starsze rodzeństwo zniszczyło mnie psychicznie, prześladując i łamiąc we mnie ducha przez wiele lat.
Nigdy nie mieli do mnie szacunku. Wyśmiewali, tłamsili, wyzywali od najgorszych. Urządzili mnie tak tragicznie, że w końcu zaczęłam się bać wychodzić z własnego pokoju, aby mnie nie zaatakowali i nie spowodowali kolejnej fali ciężkiej depresji.
Dodatkowo ciągle zdarzały mi się omdlenia, w nocy dostawałam drgawek, budziłam się na podłodze z przegryzionym językiem... Stres zniszczył mi układ pokarmowy- ciągle bolał mnie brzuch i miałam mdłości.
Straciłam poczucie własnej wartości. A przyjaźni wciąż nie potrafię utrzymać na dłużej niż parę miesięcy.
Dzisiaj udają, że nie pamiętają. Twierdzą, że sobie zmyśliłam. Często próbują to naprawić. Dlaczego? Bo okazało się nagle(sic!), że jestem mądra(studiuje na b. dobrym kierunku) i wcale nie tak wstrętna/brzydka jak oni zawsze twierdzili. Zaczęli mnie szanować dopiero gdy przestałam tego potrzebować.
Teraz nie wiem co to bezinteresowna pomoc, uczucie, wsparcie. Nikt w moim domu mnie tego nie nauczył. Teraz to ja jestem egoistką, tą "zimną suką" myślącą tylko o sobie. O kim mam myśleć skoro jestem nauczona, że nikt inny się nie zainteresuje, a wręcz przeciwnie jeszcze wyśmieje?
Jeżeli ktoś się nad tym kiedyś zastanawiał i nie potrafił niczego wymyśleć, to proszę bardzo- tak właśnie powstają źli ludzie. Nie umiem tego naprawić.