Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Jestem w toksycznym związku juz 8 lat. Pierwszy rok naszej znajomości był jednak szczęśliwym okresem dla mnie, kochałam go ponad życie.Ta milość jednak wygasa z mojej strony. Bo wkońcu w człowieku rodzi sie bunt.Mój facet mnie nie bije, ale jest w nim taka agresja słowna. Czytałam dużo psychologi by jakoś pomóc mu i sobie ale rzucal we mnie książkami i wciąż wyzywał:czubku, glupku, debilu, poj. piz. Zawsze tak sie zachowuje gdy sie na mnie wkurzy, nie skupia sie na rozwiazaniu problemu tylko wyzywa mnie krzycząc. Pomimo agresji slownej to jest inteligentnym facetem ma zalety, ale za nic w świecie nie chce zmienić tego zachowania, gdy mówię że to nie tak to sie zaczyna:"czub, glupek, poj." Zawsze byłam typem melancholika ale obecnie mam depresję, nie chce go obwiniać, ale czy takie wyzywanie może prowadzić do depresji i nerwicy?

niestety moze.Ja mam to samo((Moj facet mnie zawsze strasznie obrazal i ponizal i przez to tez mam depresje.Cuje sie samotna niedowartosciowana a zycie nie ma sensu((

no to trwajcie przy nich i czytajcie im książki powodzenia,ale lepiej przy takiej taktyce nie będzie

TO SIE NAZYWA PRZEMOC PSYCHICZNA I JEST KARANA

Przez 9 lat byłam w takim związku... wierz mi ratuj się tak szybko jak możesz... cztery lata temu sie rozwiodłam... i nadal "leczę rany"... depresja lękowa uniemozliwia mi normalne funkcjonowanie wśród ludzi... Nigdy mnie nie uderzył ale za to skopał moją duszę. Zastanawiam sie od dawna dlaczego zgodziłam się na odgrywanie roli ofiary? Czy kiedys dowiem się jak przestać ją odgrywać? Może ktoś podpowie?

Najlepszym lekarstwem dla mnie bylo ponizanie mojego faceta, a on zbaranial jak zobaczyl ze nie jest najwazniejszy teraz skacze jak piesek kolo mnie, a ja czuje sie coraz lepiej!

no po ostatnim wpisie można rzec, że siebie jesteście warci a przyszłość czarno widzę

hej, jak tkwię około 2 lat w takim związku, ale dość rzadko przezywa, częściej wkurza się, czasem nawet za kółkiem, nie skupia się na rozwiązywaniu problemów tylko krzyczy, chce być sam, odchodzi potem wraca. Jaka szkoda, że od takich ludzi można tylko odejść. nie ma innego leku, bo próbowałam wszystkiego, tak naprawdę to pozostaje siedzieć cicho pod miotłą i przytakiwać. ale czy to jest życie? raczej nędzna imitacja pełni życia

PS. a w depresji przewlekłej to już estem od dawna z powodu niskiej wartości