Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 22 lata i dwójkę cudownych dzieci i kochającego męża! Z domu się wyprowadziłam po ślubie to już 3 lata temu, urodziłam syna, dwa lata później córkę... wszystko było OK na początku radziłam sobie, teście pomagali, a teraz zostałam ze wszystkim sama teście już nie pomagają mieszkamy razem, nie bawią dzieci poprostu nic.... z mężem żyje w bardzo dobrych stosunkach tylko brak mi od 3 lat jakiś kolwiek wyjść np. kino itp. mieszkamy na wi on pracuje na same nocki jeden dzień wolnego to sobota! Brak mi czasu sam na sam, on zawsze jak mu wspominam byśmy gdzieś wyszli mówi że też chce czas spędzić troszkę z dziećmi i żebym wiecznie nie narzekała! Więc skończyłam narzekać, prosić go itp. Znudziło mi się takie życie, zaczęłam grać w lotto teraz żyję marzeniem, że wygram, zbuduję dom w Krakowie z kąd pochodzę i tam zamieszkamy.... i żyję myślą o śmierci... już z niczym sobie nie radzę jest mi tak ciężko cały dzień jest nerwowy... niewiem jak sobie radzić, tak naprawdę nie chciałabym umrzeć przecież mam cudowną rodzinę, a dzieci co by z nimi było, zawsze płaczę wieczorami gdy dzieci śpią a mąż w pracy ale też już wybucham w dzień! Czemu takie myśli przychodzą do głowy, czemu życie tak daje po dupie, czemu musi być takie trudne DLACZEGO?? Czy to jest depresja??

Depresja raczej nie, frustracja. Poproś kogoś z krewnych by czasem zaopiekowali się dziećmi przez jakieś dwie - trzy godziny byście mogli z mężem gdzieś wyjść, choćby na kawę do knajpki. Porozmawiaj szczerze z mężem, wyrywkowe uwagi może rzeczywiście wyglądają na zwykłe zrzędzenie, a nie wytłumaczenie problemu.

wiem o czym mówisz.......napisz domnie [email protected]

Nikt nam nieobiecywał, że w życiu będzie pięknie, prosto i łatwo przecież!