Forum: Zaburzenia psychiczne

Na wstępie chciałbym prosić o odpowiedz w temacie osób które znają sie na psychiatrii. Zalezy mi na tym by odpowiedzi byly poparte jakimś naukowym badaniem.

Mianowicie.

Jakies 3 lata temu pierwszy raz sie zakochałem. Bardzo. Z poczatku mi sie nawet nie podobała ale pewnego dnia to sie poprostu stalo. To bylo chyba wtedy jak w kinie usiadła mi na kolanach i poczułem, ze jest tylko juz moja. To co mnie w niej zauroczylo to jej cieplo, dziecieca radość i to ze patrzyla na mnie jakbym byl dla niej całym światem.

Ze względu na to, ze zawsze mialem naturę buntownika często sie klocilisimy. Z poczatku miało to jakiś urok bo fajnie bylo sie godzic. Zawsze cos się działo. Nigdy sie nie nudziliśmy w emocjach. Czasem bylo ich zbyt wiele. Od pozytywnych do negatywnych.

Bylem często o nia zazdrosny. Zależało mi na niej bardzo a ona dawala powody. Czułem, ze jest kochliwa. Ze każdy moze ja zdobyc. Ze nie jestem jej świadomym wyborem. Ze tak naprawde chce być kochana, nie ważne przez kogo.

Po półtora roku w trakcie mocnej kłótni po której już nie wytrzymalem powiedzialem ze musimy od siebie odpocząć. Z poczatku to przezyla.
W trakcie "przerwy" po paru tygodniach zaczela sie z kimś spotykać i odrazu się z nim przespala.

Zadzwoniłem do niej i wszystko mi powiedziała. Wpadłem w szal. To co wtedy wieczorem przeżyłem bylo jednym z mocniejszych przeżyć. Mowila o tym ze to z nim robila, ze bylo jej dobrze itp. Ze jestem kiepski w te sprawy itp. Moj caly świat rozbil sie na kawałki.

Tymbardziej ze ona tego ze mną nie chciała robic a mu oddala sie od tak. Tak często mowila mi ze mnie kocha... To prawda mówiłem to rzadko ale gdy mówiłem to dużo to dla mnie znaczylo.

I teraz zaczyna sie meritum.

Po roku czasu dalej ja kochalem. Próbowałem to naprawić zeby do mnie wrocila ( debilizm). Bezskutecznie.

Miedzy czasie stwierdziłem ze pasuje juz wyjść do kobiet. Poznałem kilka lat starsza i atrakcyjna kobietę. Zacząłem sie z nia spotykać. Po paru spotkaniach chciała to ze mną robic. Problem polegal na tym, ze mialem w sobie wielki strach co do moich możliwości jesli chodzi o te sprawy ( szybko wybuchalem). Zrobiłem jej dobrze i umówiliśmy sie na następne spotkanie. Miedzy czasie pojechałem do lekarza który pomaga w tych sprawach. Chirurg powiedzial mi, ze jak chce byc bogiem seksu to doradza mi powiększenie penisa żelem. Sam ma i chwali sobie. Zgodziłem sie.

Okazalo sie ze penis faktycznie i większy ale powstały efekty uboczne. Zoladz nie mogl wyjść. Pojechałem na wizytę i lekarz zalecil podcięcie skory w celu uwolnienia glowki.

Pozniej wdalo sie zakarzenie i żel sie wylal. Trzeba bylo ratować sytuacje i przeszedłem 3 operacje. Pozniej byly problemy i z mojej głupoty kazalem podciąć sobie najbardziej wrazliwa czesc na penisie ( wezidelko napletkowe). Po tej operacji wpadłem w depresje i to *** najmocniejsza jaka można miec.

Przez ponad 100 dni leżałem w lozku i gapilem sie w sufit. Pozniej kumpel stwierdził ze dość tego i musze jechac do psychiatry. Psychiatra dal leki. Rano bralem jakies na serytonine a wieczorem czerwone przeciwlekowe.

Minelo jakies 3-4 miesiące i odstawilem. Przez następne 3 miesiące bylem czysty i starałem sie niczym nie denerwowac.

Pozniej pojechałem do jednego z najlepszych lekarzy w Polsce jesli chodzi o obrzezania i wykonal zabieg tak jak należy.

Dzisiaj jestem obrzezany i jedyne co mi doskwiera to brak odczuwania jakiej kolwiek przyjemnosci podczas masturbacji. Brak wezidelka i napletka zmniejsza odczucia o 80%.

Mam tez problemy w nawiązywaniu jakichkolwiek relacji a tymbardziej intymnych. Nie czuje nic.

Najgorsze jest to, ze nie chce udawać. To przykre, ale chyba bede musial...

...i cóż zrobisz, to już nieodwracalne. Musisz się nauczyć z tym żyć. Życie nie opiera się tylko na sexie.

Hm. Dzieki za rade.

Ma ktos jeszcze jakieś ciekawe rady?.

Prosze o usuniecie tego postu. Nie otrzymalem pomocy.