Forum: Rehabilitacja psychologiczna

Cześć. Mam 24 lata. Od najmłodszych lat mojego życia zmagam się z dość dziwnym problemem. Właściwie nie wiem czy można to tak nazwać dlatego zdecydowałam się poradzić innych osób. Jestem osobą spokojną, nigdy nie wyróżniałam się wśród ludzi. Zawsze miałam swoje grono znajomych na każdym etapie życia i tego się trzymałam. Nie lubiłam wychodzić ponad tłum.
Od dziecka lubiłam słuchać muzyki. Nie pamiętam jak to się wszystko zaczęło, ale zawsze uwielbiałam zamykać się w pokoju, zakładać słuchawki i odcinać się od rzeczywistego świata. Niby nic w tym złego, ale to nie w tym problem. Podczas słuchania muzyki wyobrażam sobie dziwne sytuacje, w których uczestniczę. Wymyślam sytuacje i ludzi, którzy nie istnieją. Przykładowo podczas słuchania muzyki wyobrażam sobie historię, że jestem w innym miejscu niż w rzeczywistości, wyobrażam sobie że mam przyjaciół i partnera którzy nie istnieją, że mam zawód, którego nie posiadam, Są to konkretne osoby o konkretnych nazwiskach (nie istnieją w prawdziwym świecie), miejsce w którym tak naprawdę nie mieszkam i praca, której nie posiadam. Podczas słuchania muzyki odcinam się od prawdziwego życia i wchodzę w ten wymyślony świat, za każdym razem gdy zamykam się w pokoju i zakładam słuchawki "żyje" w tym świecie i wyobrażam sobie nowe nieistniejące sytuacje związane z tym właśnie światem. W żaden sposób nie łącze tego z prawdziwym życiem, ale coraz bardziej mi to przeszkadza. Żyje normalnie, a gdy wkładam słuchawki znowu pojawia się to "drugie życie" z innymi ludźmi i sytuacjami, które nie istnieją, zawsze są to te same wymyślone osoby. Potrafię całymi dniami i nocami słuchać muzyki, chodzić po pokoju i myśleć o tym drugim zmyślonym życiu. Ponadto czasem wyobrażam sobie sytuację z ludźmi, których nie znam, ale istnieją.
Przez to co robię zaniedbuje prawdziwe życie, nie wychodzę z domu i zaniedbuje studia na bardzo trudnym kierunku, ponieważ zamiast zajmować się swoim życiem słucham muzyki i myślę o tym czego nie ma. Boje się, że to mnie zniszczy.
Muzyka sama w sobie mi nie szkodzi, ale jak zostaje sama to przy niej wchodzę w to zmyślone, drugie życie. Bez niej o tym nie myślę.
Nie wiem czy to jest problem i czy są to jakieś zaburzenia związane z moją psychiką. Pokazuję się ludziom z najlepszej strony, dostaje wiele komplementów, myślę, że ludzie mają mnie za pozytywną i zawszę uśmiechniętą osobę, ale tak naprawdę mam bardzo niską samoocenę i nie mam poczucia własnej wartości. Boję się, że te wyobrażenia o czymś czego nie ma wiążą się z moim prawdziwym "ja". Proszę o pomoc i z góry dziękuje za poświęcony czas na przeczytanie mojego monologu.

Witaj
Uważam że słuchanie muzyki nie jest złe, sam lubię słuchać dużo muzyki odpręża mnie to jak bieganie z rana i jak poranna kawa ja akurat dużo pracuje . Masz 24 lata świat stoi przed Tobą otworem może czegoś Ci brakuje poznania czegoś nowego ale najpierw skończ studia kiedyś będziesz musiała wyjść przed tłum . Marzenia nie śą złe niektórzy czytają książki i wyobrażają sobie też tymi bohaterami z powieści książek .

Tak naprawde to co robisz nie jest zle i uciekasz do swiata wewnetrznego bo tam czujesz sie swobodnie i nie ograniczona,tez dobrze ze potrafisz marzyc jesli marzysz rozwijasz sie,tez mysle ze czego wewnetrznie pragniesz i szukasz ujawniasz w swiecie i swerze marzen ...Mozna jakis elemet z tych twoich marzen sprobowac zrealizowac w swiecie realnym wystarczy chciec chciec to muc muc to miec itkd

Problem polega na tym,że jak piszesz,ten wymyślony świat pochłania cię coraz bardziej i odciąga od prawdziwego życia,obowiązków i kontaktów z innymi ludźmi.
To jest bardzo niepokojace i słusznie dostrzegasz tu zagrożenie.
Oczywiście,że słuchanie muzyki,czytanie książek,oglądanie filmów itp niewinne czynności,nie są niczym złym,pod warunkiem że nie zaczynają stanowić treści życia i pochłaniają całkowicie człowieka. One mogą być dodatkiem a nie sensem funkcjonowania ludzi. Ucieknie w wymyślony świat,jest objawam trudności w funkcjonowaniu w tym rzeczywistym i dotyczy bardziej dzieci niż osób dorosłych.
Myślę,że potrzebujesz fachowej pomocy psychologicznej. Terapia jest ci potrzebna,żeby odkryć i usunąć przyczyny twojego,,uzależnienia,, od fantazjowania. Pomyśl o tym poważnie.

Hmm a może warto jakoś "poskromić" ten wymyślony świat? Słuchasz muzyki, myśli Cię nachodzą a Ty te myśli zaczynasz zapisywać, być może jakieś opowiadanie napisać albo nawet książkę i tym. Tak dla samej siebie. Może po prostu potrzebujesz jakoś uwolnić swoje myśli, wyobraźnię

Troszkę po czasie, ale jeśli mogłaby komuś pomóc taka informacja, nakierować - opisane uczucia, styl życia oraz budowa wewnętrznego świata jest bardzo charakterystyczna dla osobowości INFP.
Wiele informacji można znaleźć na angielskich stronach. Mam 26l i pamiętam, że od dziecka aż po dziś dzień lubiłam 'przysiadać' w odosobnionych miejscach, zagłębiając się w wyimaginowanym świecie/alternatywnej rzeczywiści. Ten typ tak ma, posiada dużą skłonność do 'uzależnienia' od fantazji i marzycielstwa. Po zrozumieniu siebie można konstruktywniej i celowo pokierować swoim życiem oraz myślami