Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Już mam 30 lat prawie. I przez ten powód nie czuję się męski. Nie mam warunków finansowych czy mieszkaniowych by nawet myśleć o rodzinie. Koledzy wszyscy już byli rozprawiczeni w czasach liceum (jedni z pierwszej miłości, a drudzy u prostytutek). Nie mam już chyba szans na normalne życie, a i z domu wychodzę mało - minimum tylko, gdy już trzeba się wychylić. Nie lubię tego złego i plugawego świata wypełnionego prostakami, chamstwem i materializmem konsumpcyjnym. Każdy mówi o seksie, pieniądzach i tkwią w używkach. Kiedyś uprawiałem sporty, które lubiłem, a potem poszedłem w toksykomanie wszelakie (alkohol, narkotyki, papierosy i kawa). Wszyscy kopulowali każdy z każdym jak zwierzęta po pijackim rauszu. "O świecie zepsuty . . ." chciałbym rzec. Odnaleźć się nie mogę w tym świecie jednak. Prymitywne rozmowy, przekleństwa i durny śmiech mimo, że każdy ma w pewnym sensie opłakaną sytuację i jest więźniem . . . Libido mam tylko umysłowe i popęd. Samczyki i samiczki tańcują spici piwkiem czy siedząc w lokalach popalając papierosa . . . mężczyźni z zawyżonym ego, a kobiety zerkają, gdzie się tu o pieniądz podczepić. W straszliwej mieścinie mieszkam [miasteczko umarło już] - ratunku nie mam na to wychodzi i wszystko mi się pogłębia, chociaż nikt tego nie widzi, a może to i lepiej? Zawsze kochałem noc, chyba taki zegar mój biologiczny. Cisza, otworzyć okno na mrozie i zapalić papieroska przy chwili refleksji nad upływającym czasem, zagłębić się w istotę bytu i naszego miejsca na ziemi. Gdy dostałem pierwszej poważnej psychozy zaczęli przerażać mnie ludzie i ich bytowy modus operandi.