Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

myśle źe nie jestem jedna wdb takiej sytuacji w pewnej chwili zdałam sobie sprawe źe zostałam wykorzystana przez swoją rodzine i zostawiona sama sobie. Mam 31 lat stwíerdzoną chorobe psychiczną chad i jestem 2 rok na rencie mój wujek jest pedofilem dotykał mnie gdy. miałam 14 lat í póżniej. Nie moge tego nigdzie zgłosić bo mineło zbyt dużo lat .Nie mówiłam tego nikomu wiele to była nasza tajemnica byłam wujka narzyczyczoną. U mnie w domu była przemoc psychiczna fizyczna molestowanie narkotyki alkochol ale zabrakło miłości. Na dzień dzisiejszy jestem przewlekle chora na lekach które mníe podtrzymują abycm nie była w szpital i choroba która będzie ze mną do kńca źycia .

Witaj, słonce. Współczuję ci, że miałaś tak trudne dzieciństwo. To okropne. Dobrze, że leki podtrzymują cię i funkcjonujesz. Może i przez te przeżycia- zachorowałaś na CHAD. Ja, to przynajmniej mam oparcie w najbliższej rodzinie. To ważne. No, ale jesteś młoda, życie przed tobą i musisz patrzeć w przyszłość. Choroby komplikują nam życie- jest ciężko. Ja zawsze przeżywam, co inni piszą o sobie i współczuję im. Sama choruję długo, więc wiem, co inni przeżywają. Jednak, ważne jest- walczyć z przeciwnościami losu i nie poddawać się. Pozdrawiam cię serdecznie.

Jola ma calkowita racje.Poza tym masz slonce swietny nick, wierze, ze bedziesz zawsze jasno swiecic.

Ja sloneczko tez jestem po takim traumatycznym dziecinstwie wiec poza chad mam pelno roznych zaburzen,zadnego wsparcia ze strony rodzicow,znajomi daleko,maz nic nie rozumie......jest ciesko

mam pytanie mając pewność że rodzina przyczyniła się do zaistnienia choroby czy ktoś z furowiczów utrzymywał by kontakt z taką rodziną która tylko z pozorów jest kochającą się rodziną nie potrafi zrozumieć tego co złe zrobiła ja jestem do końca życia przewlekle chora a rodzina zachowuje się jakby nic się nie stało nie przyznając się do winy a ja mam poważny uszczerbek na zdrowiu do dnia dzisiejszego nie mogąc odnależdz się w dorosłym życiu.

Ciężko doradzać znając sytuację tak bardzo powierzchownie.
Utrzymywać kontakt czyli co? Wysyłać kartki na święta czy odwiedzać się co tydzień a może mieszkać razem?
Może w rodzinie jest ktoś, komu bardzo na Tobie zależy i ważny jest kontakt z Tobą.
Obwiniasz całą rodzinę a może nie wszyscy są jednak winni.

Ty znasz najlepiej swoją sytuację, ciężko doradzać po omacku, to nie jest tak czarno-biała sprawa jak np. bijący mąż.

Witaj słonce. U mnie całym żródłem zła, które się po latach ujawniło, tzn .moja choroba, był mój ojciec- psychopata i sadysta. W życiu mu nie wybaczyłam, tego co wyprawiał z moją mamą i ze mną. Za dużo było bólu i cierpienia. Nienawidzę go do dziś.

Ja tez nie utrzymuje kontaktu z moja rodzina

Tak to jest. Jeżeli ktoś z rodziny nas skrzywdził, albo nie pomógł- to po co się kontaktować.

Nie miałem aż tak strasznych przeżyć w dzieciństwie,ani później. Chociaż sielanki też nie było. Mam trochę żal do ojca za jego awanturniczą naturę i złe traktowanie mamy. Jednak nie było problemu alkoholowego ani co gorsza molestowania seksualnego. Nie czuję się upoważniony aby doradzać w takich przypadkach. Mogę tylko wyrazić swoją opinię w tej sprawie. Jeżeli ktoś krzywdził,znęcał się fizycznie,psychicznie,albo molestował seksualnie- to trzymałbym się od tych osób jak najdalej. Tacy ludzie się nie zmieniają. Poza tym mając je często w pobliżu traumatyczne przeżycia będą się ciągle odnawiały. Natomiast jeżeli ktoś z członków rodziny był tylko biernym świadkiem wyrządzanych krzywd lub także jedną z ofiar -to zastanowiłbym się czy należy je do końca przekreślać. W końcu kto jak nie one powinny rozumieć naszą sytuację. Jednak oprawcy precz!!!!