Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Cześć mam 32 lat i też tak miałam, nie lubiłam żadnego kontaktu z drugą osobą, nie wazne czy to kobieta czy mężczyzna, do tego stopnia że nie składałam życzeń imieninowych koleżankom w pracy ... Unikałam kontaktu dotykowego, na nagich mężczyzn też nie mogłam patrzyć ...



Piszesz, że nie byłaś molestowana, też tak samo 4 lata temu bym o sobie powiedziała, ale miałam taką sytuację, że ktoś się do mnie nazwijmy to dobierał i zaczęły się kłopoty...



Teraz wiem, że to co nazywasz, że jesteś niedotykalska spowodowane było jednak molestowaniem seksualnym i bezdotykowym wychowaniem przez moją mamę, ja nie znałam dobrego dotyku, za to zły tak i stąd moje dziwne zachowanie...



Teraz jest inaczej, nawet potrafię czuć bliskość z drugim człowiekiem, a dotyk i seks jest dla mnie czymś cudownym, jak się patrzę na nagiego mężczyznę z którym jestem czuję czułość



nie byłam na żadnej terapii, ale dwa lata spędziłam w książkach na grzebaniu w swoim dzieciństwie, potem normalne dojżewanie seksualne, czyli to co robi sie w wieku 16 czy 17 lat ja musiałam przejść prawie koło 30, oswajanie się z nagością, interesowanie się jak wygląda seks i co się wtedy dzieje z drugim człowiekiem...



Praca ciężka, ale myślę że warto

I teraz myślę, że z terapeutą byłoby mi o wiele łatwiej.

Pozdrawiam Ada

Kupiłam zwierzaka. Jest we mnie troszkę więcej optymizmu, ale nadal zatracam się w pracy. Oprócz tych studiów dziennych i jednej pracy i korków dowaliłam sobie jeszcze kolejną pracę. Za wszelką cenę próbuję odłączyć od siebie wszelkiego rodzaju myśli. Myśli są złe.



Wiele razy (tak z milion?) zastanawiałam się, co by było, gdyby coś mi się stało - auto mnie potrąciło, ktoś mnie zabił. Zupełnie nie żal mi siebie, swego bytu. Żal mi jedynie matki, która szlochałaby wiele miesięcy po mnie. Co do mojego własnego życia - jestem czy mnie nie ma, wszystko jedno. Zupełna obojętność wobec siebie....





I kolejnemu facetowi dałam kosza, bo 'sorki, ale nie mam czasu na związki'. Mam dosyć siebie, dosyć tych swoich głupich wymówek.



Nie akceptuję siebie, nie lubię siebie, jestem sobie obojętna. To sprawia, że nie mam przyjaciół, bo nie umiem im zaufać (skoro nawet nie ufam sobie), więc nie otaczam się ludźmi, którzy akceptowaliby mnie. Zawsze słyszałam od ojca (mam z nim fatalny kontakt), że jestem zbyt gruba ( no ja was proszę! nie popadajmy w anomalia, nie wystają mi żebra to jestem gruba?!), nigdy nie słyszę od niego ni motywującego, zachęcającego. Praktycznie nie rozmawiamy, a jeśli już to się kłócimy.



Jedyną istotą, którą przytulam jest pies. Ludzie mnie odpychają. Im bardziej poznaję zwierzęta, tym bardziej nienawidzę ludzi.



Co do seksu nadal podtrzymuję swoje zdanie. Byłam na wizytach u terapeuty, Określił coś takiego jak 'rozłam osobowości'. Co mam o tym sądzić? Tylko mnie to zasmuciło. Teraz zadaję sobie kolejny milion pytań - czy jest coś ze mną nie tak? czy może ojciec ma rację - jestem porypana? po co ja żyję? nie mam żadnej ochoty targać się na swoje życie, wolałabym, żeby ktoś mnie rozjechał. Żeby została po mnie zaschnięta krew na jezdni (która i tak się nikomu nie przyda, bo pani w autokarze gdzie oddaje się krew powiedziała, że mam zbyt duże problemy ze zdrowiem, które zmodyfikowały mi krew i nie nadaje się ona do niczego. )



Zupełna apatia.

up

czy wstret do sexu wiaze sie z niechecia do dotykania,przytulania .Czy potrzebujecie bliskosci ale bez sexu.A moze wstret bierze sie z lęku czy sex się uda.Moj chlopak ma chyba z tym problem,nie chce go stracic ale nie wiem jak postępowac bo nie lubi dotykania,jak to wytlumaczyc,chce sie spotykac ale bez tych rzeczy .Dotyk sprawia mi wielka przyjemnosc i boli kiedy on nie chce.On nie lubi o tym mowic.Moze wasze wypowiedzi mi pomoga to zrozumiec.

schizoafektyni tak maja,chyba nie lubią sexu