Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam Was,
Chciałem zadać Wam kilka pytań dot. wyboru specjalisty i tego jak wygląda wizyta u niego.

Jestem już w takiej sytuacji, że dłuższe zwlekanie z wizytą nie jest najlepszym pomysłem.
Myślę, że odpowiedzi na poniższe pytania pomogą mi i już niedługo zapiszę się na nią.

Czy mogę wybrać „złego” specjalistę ?

Nie wiem do kogo pierwszego mam iść – do psychologa, psychoterapeuty a może do psychiatry ?
Z jednej strony jest źle ale z drugiej strony umiem „zdusić” objawy, zredukować najmocniejszy stres, który niekontrolowany wywołuje objawy somatyczne. Czyli jak „dopuszczę” chorobę do działania (mam wiele objawów, opisywałem już to na forum) pasowała by wizyta u psychiatry ale jeśli chce – a chce i muszę – „odwołuje” ją i czuje się względnie normalnie więc wtedy wybrał bym, któregoś z dwóch pozostałych specjalistów.
Co radzicie ? Czy mogę pójść „źle” ?
Byłem kiedyś u psychiatry, powiedziałem jakieś frazesy typu „boję się ludzi, stresuje się”, wypisał lek i to było tyle. Bez wywiadu, bez jakiejś konkretnej rozmowy. A ja potrzebuje jej, kogoś kto mnie „pociągnie za język”.

Jak wygląda pierwsza wizyta ?

Zapewne to nic dziwnego, że chce „zaplanować” wizytę. Wchodzę, mówię „dzień dobry”, lekarz odwzajemnia. I co dalej ? Zazwyczaj lekarz zadaje pytanie typu „w czym mogę pomóc ?”, „z czym Pan przychodzi ?”. Nie chodzi mi o plan co do minuty ale o pierwszą chwilę. By nie było znów tak jak wtedy. Jakieś frazesy, coś wybełkotać i na tym zakończyć. Jakie pytanie może paść na samym początku po „dzień dobry” ? Wymieńcie je. Wystarczy tylko to by przełamać pierwsze „lody”. Potem będzie już z górki (oby).
Ogólnie najchętniej od razu bym opowiadał o wszystkim ale chyba opis ogólny wystarczy.
W stylu „mam x lat, nie pracuje, mam fobię społeczną, nie radzę sobie z problemami, czuję bezsilność”.

Jak wyglądają aktualnie wizyty ?

Wbrew pozorom (strach prze ludźmi) wolę wizytę w cztery oczy. Jak dobrze wiadomo są różne „utrudnienia’ ze wzg. na wirus.

To chyba tyle. Doszedłem już do ściany i wizyta to nie kwestia „czy” ale „kiedy”. I myślę, że to już tuż tuż bo jeśli będę to ciągnął nadal zakończy się to nad przepaścią.

Myślę, że psycholog odpada. Najlepiej byłoby, gdybyś zaczął od psychoterapeuty, ale takiego prawdziwego specjalisty, a nie psychologa, którego interesuje nurt poznawczo-behawioralny i skończył jakiś roczny pseudo kursik - to musi być specjalista w swojej dziedzinie. Jeśli zajdzie potrzeba, skieruje Cię do psychiatry, który jest lekarzem i z racji swojego fachu celuje w farmakoterapie. To nie jest specjalista, któremu powinno się zwierzać - psychiatra ma za zadanie wyprowadzić pacjenta z niepożądanych stanów chorobowych za pomogą leków, a nie prowadzić terapię po której sam byłbyś w stanie poradzić sobie z całością lub częścią swoich problemów. Jemu mówisz o objawach, a nie opowiadasz o tym, co moglo do nich doprowadzić i jak sobie z tym radzisz - niestety taka jest prawda, ja osobiscie rozmawialam z wieloma psychiatrami i kazdy podchodził do moich zwierzeń bardzo mechanicznie. Od tego są terapie u spechalistow psychoterapeutow - i tu radzilabym Ci uderzyć najpierw.

Dodam, że specjalisty szukał bym raczej w Warszawie (lub okolice Otwocka) bo mam dość dobry dojazd (pociąg). Bliżej nie spodziewał bym się kogoś "dobrego". I szukam raczej ofert prywatnych (bo na NFZ pewnie ciężko będzie ). I tak nic mi po pieniądzach. A lepiej na to wydać bo może pomoc lekarza/terapeuty zmieni życie.

Czyli jak ktoś zna kogoś dobrego ze stolicy to niech poleci. Fajnie jakby nie kosztował majątku. Narazie zakładałem na stronę psychomedic.pl. Ceny nie są niskie ale specjalistów dużo, dobre opinie i gabinety blisko PKP.

Ciekawyswiata, jaki stopień niepelnosprawnosci masz orzeczony?

Skąd taki pomysł ? Nie mam takiego orzeczenia.

A to przepraszam, odniosłam wrażenie, jakby coś było na rzeczy.
Po pierwsze, całkowicie zignorowałeś moje słowa, co ogólnie nie jest mile widziane, czy to w kontaktach face to face, czy w internecie - jak o coś spytałeś, a ktoś poświęca swój czas i energię na to, by Ci pomóc, to wypadałoby albo podziękować, albo choć jednym zdaniem odnieść się do jego słów - tymczasem te moje kompletnie zignorowałeś, w dodatku prosisz, by Ci palcem wskazać konkretnego specjalistę, który jest w stanie Ci pomóc, a to świadczy już o upośledzeniu w stopniu znacznym, jak nie umysłowym, to społecznym na pewno.

Rzeczywiście, masz rację. Dziękuję za odwiedź i zarazem przepraszam za brak podziękowania w mojej wypowiedzi. Niechciałem Cię w żaden sposób urazić, jestem jak najbardziej wdzięczny za pomoc. Nie mam się do czego odnieść bo chyba wszystko co zostało napisane.

Wszystko w porządku, przepraszam za chamstwo, przesadzam czasem. Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego

Pytałeś o szczegóły, więc wyjaśniam, ale na wstępie...
Jeżeli miałeś wcześniej przepisane leki, to warto ponownie udać się najpierw do psychiatry. I z nim ustalić, czy leczenie farmakologiczne mogłoby się ponownie przydać.
Po drugie, same leki to jedno, ale niezależnie od nich, niezwykle istotna jest terapia.
I tu wkracza kwestia wybrania odpowiedniego psychoterapeuty w danym nurcie.
Psychiatra znając Twój problem powinien doradzić, który nurt terapeutyczny byłby najwłaściwszy dla Ciebie.
Zdarza się i tak, że psychiatra także jest psychoterapeutą, w Warszawie zresztą bez problemu takiego specjalistę znajdziesz.

Co do rozróżnień psychoterapeuta - psycholog...

Psycholog to taki podstawowy zawód. Ktoś po tym kierunku studiów, kto może kształcić się dalej, ale nie musi. Mało tego to kształcenie dalsze niekoniecznie oznacza, że staje się terapeutą. Jeśli uczy się dalej, ale są to studia podyplomowe czy doktoranckie, to nadal nie jest on psychoterapeutą.
Aby nim być, musi zdobyć odpowiednie uprawnienia - odbyć kilkuletnie szkolenie w danym nurcie terapeutycznym (przeważnie 4 lata trwające, coś na kształt następnych studiów), zakończone egzaminami, po przejściu wcześniej własnej psychoterapii.
Aby starać się o zdobycie tych uprawnień certyfikowanego (przez PTP) psychoterapeuty trzeba wcześniej skończyć wspomnianą psychologię, poza tym, medycynę lub względnie pedagogikę. A zatem, nie może iść do szkoły psychoterapii przypadkowa osoba, z innym zawodem.
Potem, w czasie swojej pracy psychoterapeutycznej terapeuta pozostaje pod superwizją. Czyli co jakiś czas spotyka się z innym terapeutą (lub grupą terapeutów) ze specjalnymi uprawnieniami. Jest to też bardzo ważny element w pracy psychoterapeuty, a celem, najogólniej ujmując, jest uniknięcie ew. błędów terapeutycznych.
Nie ma mowy zatem o przypadkowych osobach i rocznych kursach (może nawet on line).
Czyli przy wyborze psychoterapeuty musisz kierować się potwierdzeniem fachowego, certyfikowanego wykształcenia, a nie tylko nazwami, które samozwańczo nadają sobie różnego rodzaju hochsztaplerzy, czasem ogólnie nazywanymi coachami. Ale i niestety wielu takich kombinatorów lubi określać się mianem terapeuty. A na ścianach wieszać "dyplomy" ukończenia weekendowego kursu czegoś tam.

Gdyby porównywać: psycholog to "prawnik" po studiach mgr. (choć może robić, np. doktorat), a psychoterapeuta to prawnik, który zrobił aplikację (adwokacką, radcowską, prokuratorską czy sędziowską). Które to "aplikacje" odpowiadają w tym przykładzie odpowiednim nurtom psychoterapii.
A dobór psychoterapii dla klienta/pacjenta zależy od problemu/ów, z którymi się boryka.

Psycholog to zatem taka podstawowa pomoc, raczej w pomniejszych problemach. Nie prowadzi on psychoterapii, nie pomoże w bardziej złożonych, utrwalonych problemach.

Gdybym miała radzić, najpierw wizyta u psychiatry. Ustalenie, co się dzieje, jakie leczenie jest potrzebne. Gdyby równocześnie był psychoterapeutą, to tylko plus. Nie musi to oznaczać terapii u niego, ale lepiej podpowie, jaka terapia może być pomocna. Potem znalezienie certyfikowanego przez PTP psychoterapeuty w odpowiednim dla Twojego problemu nurcie terapeutycznym.

Przy szukaniu specjalisty już konkretnego, możesz wziąć pod uwagę opinie z sieci, np. z portalu znany lekarza. Czasem na forach konkretne osoby są polecane czy opisywane. Oczywiście istotne, żeby taka osoba Tobie pasowała także. Ważne jest zresztą obopólne wrażenie, umiejętność dogadania się.
Nie martw się na zapas, czy terapeuta Ci będzie pasował. W razie co pójdziesz do innego. To normalne. Czasem ktoś od razu odpowiedni się znajduje, czasem trzeba poszukać dłużej.
Po prostu, nie wiąż się od razu jakimiś propozycjami opłaty z miejsca za kilka czy kilkanaście wizyt.

Obecnie rzeczywiście często wizyty/spotkania/terapia nie odbywają się osobiście. Ale różnie bywa, z drugiej strony, to przejściowe. A czas pandemii tym bardziej sprzyja ew. nasileniu pewnych problemów natury psych., więc nie ma co odwlekać tego. Poniekąd to dobry moment, bo jest więcej czasu, by zadbać o siebie.


A tak na marginesie...
Co do chamstwa, to zasady savoir-vivre mówią jasno, zwracanie uwagi komuś, że jest chamem, szczególnie na forum publicznym, także uznawane jest za chamstwo. Trzeba z tym uważać.
Tak jak i z dopominaniem się o uznanie, pokłony w naszą stronę.
Nie chcę, nie pomagam. A jak pomagam, to nie dla splendoru. Jeśli ktoś podziękuje, to tylko wartość dodana do tego, że mogło się komuś pomóc.
A jak ew. byłaby jawna niewdzięczność, to po prostu trzeba to olać i co najwyżej dalej się nie angażować na rzecz osoby, która wykorzystuje innych.
Swoją drogą, na forum nie ma co się takimi rzeczami przejmować, bo różne osoby tu zaglądają. Zatem nigdy nie wiadomo, czy ktoś w duchu po przeczytaniu wątku innej osoby i tak nie jest nam wdzięczny za nasze udzielanie się, choć nigdy sam się nie odezwie i nie da znaku, że tak jest.

Jak się nie odezwie że tak jest a My wiemy(?) że tak myśli (nie da znaku że tak jest)...czyli? (oczekujemy splendoru) logika.