Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Od dłuższego czasu mam wymyślonych przyjaciół. Moje całe życie skupia się wokół nich. Wracam do domu, zamykam się w pokoju i cały wolny czas spędzam w ich towarzystwie. Przy znajomych teraz też zaczęłam sie odłączać. Kocham ich jak rodzinę, cały czas o nich myślę. Coraz mniej zależy mi na "prawdziwych" przyjaciołach. Czy to źle???? Warto jeszcze wspomnieć że kiedyś zostałam bardzo zraniona przez pewną osobę, oraz że chodzę na terapię ponieważ miałam stany poddepresyjne.

A co na to,twój terapeuta,skoro chodzisz na terapię,to pewnie i o tym z nim rozmawiasz .

...to nic złego mieć wymyślonych przyjaciół, człowiek odreagowuje, gdy w realu nie ma kogoś nadającego się nadającego się na mianowanie-przyjaciel.

Małe dzieci,mogą mieć wymyślonych przyjaciół i to się mieści w normie rozwojowej i z czasem mija, jeśli dziecko jest prawidłowo socjalizowane .Jeśli dotyczy,to osób dorosłych,to jest to bardzo niepokojący objaw.

Zadaj sobie pytanie dlaczego potrzebujesz tych wymyślonych przyjaciół. Może otoczenie cię w jakiś sposób odtrąca, lub nie rozumie i stworzyłeś sobie byty, które cię rozumieją, tylko to bez sensu, bo oni nie są realni. Przywiązując się bardziej do wymyślonych przyjaciół sprawiasz, że zamykasz się w sobie, zamykasz się na otoczenie i po prostu się izolujesz, zaczynasz żyć w świecie wymyślonych przyjaciół, a tak na prawdę tych przyjaciół nie masz. Nie lepiej znaleźć sobie realnego przyjaciela, zamiast tworzyć ich w głowie? Wymyśleni przyjaciele są okej do pewnego stopnia, nawet w wieku dorosłym, ale ty powoli zbliżasz się niebezpiecznie do granicy, której nie powinnaś przekraczać.