Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Byłam u psychologa i powiedział że to jest choroba psychiczna bo mam takie objawy jak w schizofreni,ale jak to mozliwe,że niemam stwierdzonej schizofrenii,a zalicza się mnie do psychicznie chorej .Prosze odokładne odpowiedzi co to za zaburzenie i czy jest do wyleczenia czy do końca życia musze brać leki
[addsig]

Witaj Beatko! U mnie stwierdzili najpierw depresje jednobiegunową, a potem zaburzenia schizotypowe. To jest coś w rodzaju schizofrenii, ale nie tak do końca. Jestem na lekach juz 5 lat i czuję się coraz lepiej. Czym prędzej udaj się do dobrego psychiatry. Sam chciałbym się dowiedzieć jak długo trzeba się leczyć, bo już mi się to nudzi, a mój lekarz zawsze mówi, że jeszcze trochę to musi potrwać. Nie piszesz jakie masz objawy, ale jeśli masz np. niezrozumiały słowotok, uboższą mimikę, albo potrafisz się nie odzywać całymi godzinami do nikogo, albo chciałabyś podkreślić swoją osobowość w jakiś dziwny sposób ( ja się tatuowałem), jeśli masz lęki, urojenia jakieś, to pewnie masz to co ja. Polecam Ci stronkę www.synapsis.pl Tam się szczegółowo dowiesz na co chorujesz. Pozdrawiam

Cześc. Ja również cierpię na zaburzenia schizotypowe. Psychiatra do którego chodzę powiedział mi, ze to niejest choroba. Wiem, że to trzeba długo leczyc ponieważ wynika to z genetycznego uwaronkowania. Ja również polecam stronkę synapsis oraz dobrego psychiatrę oraz dobrego psychoterapeutę. Pozdrawiam

To przykre że powyższa odpowiedż nie została usunięta.

Dobra linkę proponuję użyć osobie, która jest tak ograniczona, że coś takiego pisze. Ja nie jestem chora i nie uważam aby osoby z jakimikolwiem zaburzeniami, chorobami psychicznymi byli gorsi. To przerażające, że XXI wieku są jeszcze osoby, które odpychają chorych ( psychicznie czy fizycznie). Prosze najpierw co nieco na temat chorób psychicznych poczytać a potem się wypowiadać. To ludzie tacy jak my. Nie bójcie się ich, postarajcie się ich zrozumieć. Każdy może zachorować lub mieć chore dziecko, które przecieź i tak będzie największym skarbem!

Ja też mam zaburzenia schizotypowe - a przynajmniej tak się wydaje psychiatrom. Nie mam urojeń, omamów, żyje normalnie, mówie normalnie, mysle normalnie, tylko nie chce mi się iść do pracy bo jestem leniwy... i to ma świadczyc o chorobie psychicznej?

Rzeczywiście, to straszne,że nadal ludzie są tak ograniczeni w postrzeganiu świata i dzrugiego człowieka. od kilku tygodni przeszukuję strony internetowe w poszukiwaniu informaji o zaburzeniach schizotypowych i sposobach ich leczenia. MOJA WIELKA PIERWSZA MIŁOŚĆ- odnalazła sie po latach i ...własnie na to choruje. Pracuję z dziecmi niepełnosprawnymi i autystykami . Nie przeraża mnie ta choroba i na pewno nie ucieknę od niego, tak jak wszyscy dotychczasowi jego przyjaciele. ale jestem bezradna wobec postawy jego rodziców, którzy mimo dignozy, upewniają go,że coś przecież trzeba było wpisać, aby mógł otrzymać rentę, i tak naprawde nic mu nie jest. Tymczasem od 6 lat nie wychodzi z domu i izoluje się od ludzi. Nie pamieta nawet kiedy był ostatnio u lekarza, a o psychiatrze nie chce słyszeć. jak mu pomóc? poradźcie?

skoro zaburzenia schizotypowe to nie schizofrenia tylko coś do niej podobnego to jak w takim razie odróżnić łagodną schizofrenie np. prostą czy rezydualną od zaburzeń schizotypowych? mi sie wydaje że jedno i drugie to to samo jest bo schizotypia to taka schizofrenia tylko z objawami bardziej łagodnymi niż w przypadku cięższej schizofreni.

Czy możliwe jest wyleczenie ze schizotypii? Czy można w miare normalnie funkcjonowac i czy do końca życia trzeba już brać leki?