Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam. Proszę o wskazówki, w którym kierunku poszerzać swoją wiedzę.
Mój 8- letni syn jest w trakcie obserwacji mojej, wychowawczyni, pedagoga, psychologa i czekamy na 2- gą wizytę u psychiatry. Wiem, że po zebraniu opinii i badań ci specjaliści orzekną co według nich jest prawdą. Wiem, że możliwe są pomyłki w zeznaniach i diagnozie. Chcę jednak już teraz, nie za miesiące ( bo tyle trwają te procedury ) wiedzieć, w którym kierunku podążać- myślowo przynajmniej. Dzięki wiedzy chcę poczuć, że damy radę, przejdziemy przez to i mamy nadzieję na lepszą przyszłość.
Zacznę od tego czego nie rozumiem. Z testu kompetencji wynika, że syn ma przeciętne wyniki prócz:
- PROBLEM SPRAWIA MU RÓŻNICOWANIE STRACHU I ZASKOCZENIA u innych;
- SŁABO REGULUJE WŁASNE EMOCJE SZCZEGÓLNIE W SFERZE PODEJMOWANIA DZIEŁAŃ ZARADCZYCH, JEST BIERNY W OBEC własnych ZŁYCH EMOCJI;
- ZNA NIEWIELE SPOSOBÓW RADZENIA SOBIE W TRUDNYCH SYTUACJACH;
- JEGO ZACHOWANIA CZĘSTO SĄ NIEKOMPETENTNE SPOŁECZNIE, MA TRUDNOŚCI W PRZEDSTAWIENIU ORAZ BRONIENIU SWOJEGO STANOWISKA;
- MĘCZLIWOŚĆ, POTRZEBA ZMIANY STYMULACJI;
- ZACHĘTA POCHWAŁA MOBILIZUJĄ POZYTYWNIE;
- NISKI POZIOM SATYSFAKCJI Z OSIĄGNIĘĆ;
- NIE KIERUJE SIĘ MOTYWACJĄ WEWNĘTRZNĄ, CZEKA NA ZACHĘTĘ LUB NAKAZ.
Czy są tutaj znamiona choroby psychicznej? Zaburzenia? Czy to zwykłe problemy "kozła ofiarnego" jakim stał się w klasie? Nie mam z kim tego skonsultować. Proszę o wskazówki i dziękuję za każdą.

Ma taki charakter?

Możliwe, ale ciężko to określić

Dla tego staram mu się pomóc. Było źle. Rok temu zauważyłam, że rówieśnicy go nie akceptują. Drażnił ich swoją niezdarnością, impulsywnością. Już go "zaszufladkowali". Koleguje się tylko z "łobuzami", ale tak na prawdę nie ma ani jednego kolegi. To smutne. Bardzo. Na przerwach był sam, biegał, uciekał przed tymi, którzy chcieli wciągnąć go do toalety lub "tylko" walnąć o betonową podłogę. To ja poszłam z naszymi problemami do poradni pedagogicznej. Szkoła niewiele dba o jego bezpieczeństwo. Zdarzyło się, że pewna dziewczynka ( widoczne inwalidztwo) na przerwie szk. złamała rękę. Nie powiadomiono rodziców. Ci zorientowali się dopiero w drodze do domu. Zawieźli na pogotowie, ale odszkodowanie przepadło. Mama dziecka mi o tym mówiła. Wierzę. Ponoć dzieci jej pomogły w złamaniu.
Niby pilnują na przerwach porządku, ale dzieci! Na przerwach na których nie pojawią się odbierający dzieci rodzice są uczniowie- dyżurni. Absurd. A potem rejestruję w domu siniaki jak śliwy. Nie czułam, że syn jest bezpieczny w swojej szkole. Zawsze to jego wskazywano jako źródło problemu, ale tak nie jest. Nauczyciele nie powinni wspierać atawistycznych odruchów u dzieci. Niestety już w zerówce "stado" podgryzało małego aby nauczycielka miała lżej w robocie. Ale jak to udowodnić? Jak walczyć? Cóż. Zaczynamy od siebie, od swojego podwórka. Ich nie zmienimy, możemy tylko podeście do nich.

Ale z tego co piszesz, to może mu wystarczy psycholog i ewentualnie jakaś psychoterapia.

W Twoim opisie syna uderza mnie jego bezradność.
Problemy zaczęły się kiedy poszedł do szkoły? Czy już wczesniej cos się dzialo?
Czy ma innych kolegów poza szkołą, rodzeństwo? Jesli tak to jak wyglądaja ich relacje?
Jak wygląda jego relacja z Tobą i ojcem, chodzi mi zwłaszcza o aspekt emocjonalny?

Prosisz o wskazówki - proponuję zastanowić się nad depresją dziecięcą.

Dodam, że problemy zaczęły się łagodnie w przedszkolu. Został bez zapowiedzi i ostrzeżeń wpisany na listę do "socjoterapji". Zawsze był bardzo towarzyski, lgnął do dzieci. Może był nazbyt natarczywy, może za bardzo chciał? W zerówce nauczycielka nie potrafiła do niego dotrzeć. Nie słuchał się jej. Rok później doszła agresja. Dopiero od roku widzę powagę sytuacji.
Jest też chłopiec w klasie który uporczywie go nęka. Fizycznie znęca się nad nim i obśmiewa, szydzi przy każdej nadarzającej się okazji. Oczywiście wszyscy nauczyciele stoją po swojej stronie, czyli każdy jest trochę winny. Z matką chłopca już się nie dogadam. Nie dotarły jakiekolwiek prośby do niej. Uznała mnie za wroga. Pat. Myślimy o zmianie szkoły. Ale to "ostre cięcie". Kiedy wszystko już się wyjaśni u lekarzy będziemy pewni co robić. Mąż chce innej szkoły. Ja nie wiem co robić.

Może powinnaś spróbować zmienić jemu szkołę .