Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

jestem 25 letnią kobietą, mam męża 2 córeczki(3 latka bliźniaczki), no i jakiś czas temu życie mi się zawaliło, wiem powinnam się cieszyć ale nie umiem. jestem w ciąży nieplanowanej nie wiem jakim cudem.. się zabezpieczaliśmy,ale to nie istotne chodzi mi o mój stan psychiczny odkąd się o tym dowiedziałam jestem przygnębiona płacze ze już nic w życiu mnie nie spotka nie chce w całości poświecić swojego życia dzieciom zaczęłam studia mam swoje plany itd. nabrałam się wstrętu do bliskości, nie odzywam się do nikogo po chwili wybucham nie ogarniam tego, jeszcze do tego mąż mnie dobija w ogóle mnie nie rozumie od jakiegoś czasu nie potrafimy się dogadać denerwuje mnie drażni on by chciał mieć super kuchareczkę i mamę dla swoich dzieci w domu a nie kobietę która może być mu rywalką do zarabiania jego zdaniem kuchnia i dom to miejsce dla kobiet. go i tak nigdy w domu nie ma wiec co on może wiedzieć o samotności młodej kobiety w 4 ścianach domu, jedyne co od niego usłyszałam na pocieszenie to"jakoś to będzie" ale to ja niestety muszę poświecić swój czas zdrowie na to wszystko.psychicznie czuje się wykończona wypalona. nie mam chęci jeść nawet się ubrać . boje się ze zacznę nienawidząc swoje jeszcze nienarodzone dziecko ze pojawiło się w złym czasie. w ogóle nie chciałam już mieć więcej dzieci bo poprzednia samotność i bezradność mnie przeraziła byłam z tym sama, płakałam po nocach z deckiem na reku. nie wiem to chyba oznaka niedojrzałości na to by być matką by dzielić z kimś życie nie wiem co dalej..

No ja tez jestem niepokalanie poczęty, brakuje mi tylko skrzydeł żebym się stąd wyniósł jak najszybciej.