Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Coraz częściej nie wiem co ze soba zrobić. Niby jest dobrze, ale... jestem studentka juz na drugim roku i od prawie roku mam chlopaka z ktorym planuje wspolne zycie. Juz na poczatku studiow wiedzialam ze bedzie koszmar. Zawsze bylam dobra uczennica, pamietalam prawie wszystko z lekcji wiec moja nauka zazwyczaj trwala pare minut, chyba ze chcialam dostac 6. Po maturze na ktora sie nie uczylam, dostalam sie do najlepszej uczelni w moim miescie, poszlam na kierunek o ktorym co chwile mowil mi tata. Pierwszego dnia zajec wyłam...powiedzialam ze nie dam rady, ale dobrnelam do drugiego roku mimo pojawiajacych sie co miesiac lub co dwa tygodnie mysli samobojczych. Jedynie dobrze jest gdy widze sie z chlopakiem, co prawda sa kłótnie, gorsze dni w zwiazku, ale jak go nie ma to nie potrafie poradzic sobie z myslami. Od razu mam w glowie ze jestem nikim, ze nic mi sie nie uda, oraz po co istnieje. Kiedys myslalam ze to minie z wiekiem, teraz zaczynam sie bac. O rzuceniu studniow nie ma mowy, co chwile slysze ze bez nich wyladuje na kasie lub w rynsztoku, mimo ze przy okazji pracuje, poza tym jestem troche uparta mimo iz szczerze nienawidze swoich studiow (nawet gdy mysle ze rozumiem,umiem to okazuje sie ze to tylko wymysl, moge uczyc sie godzinami a i tak nic nie zapamietuje, nic nie rozumiem).

A może za cały ten stan rzeczy odpowiada to,że wybrałaś kierunek studiów pod presją taty? a myślałaś o zmianie kierunku na taki który dawałby Ci satysfakcję ? Wykształcenie jest ważne to prawda ale czy warto się tak zarzynać i uczyć się czegoś co nie sprawia Ci przyjemności, frustruje cię . Musisz sobie odpowiedzieć na to pytanie czy warto? i czy ja dam radę dotrwać do końca? Jesteś osobą dorosłą masz prawo podejmować samodzielne decyzje i to od ciebie zależy co dalej.