Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Nawet nie wiem od czego zacząć, ale wiem, że potrzbuję wsparcia kogoś kto również związany jest z chorym na chad.
O tym, że jest chory wiedziałam od razu. Czytałam o tej chorobie, rozmawialiśmy o tym - uznałam, że rozumiem i, że muszę ją zaakceptować bo to część tej drugiej osoby. Oczywiście, że starałam się pamiętać o tym, że w naszym związku jest choroba - i absolutnie nic mi to nie dało. Bo poznaliśmy się w jego depresji. Z tym, że w depresji która nie uniemożliwia funkcjonowania. Czyli chyba wtedy kiedy on potrzebował psychicznej opieki. Szybko zamieszkaliśmy razem bo "tak wyszło" - nawet nie wiem jak to się stało, że tak szybko, ale faktem jest, że było między nami dobrze. Przez dobrze mam na myśli: spokojnie. Bez kłótni, z uczuciami i szacunkiem. Ja nauczyłam się słuchać jego delikatnych zmian nastrojów w ciągu dnia, on poświęcać mi dostatecznie dużo uwagi kiedy było "dobrze". Choroba była leczona, a raczej uspokajana, przy czym przy ostatniej zmianie leków coś się wydarzyło - czego i ja nie upilnowałam i nie wiem dlaczego - i leków branych było coraz mniej, z tym, że leków na depresję. Stabilizatory były utrzymane.
I właśnie wtedy usłyszałam, że on nie wiem, czy mnie kocha, czy chce być ze mną - generalnie nie wie nic. Były emocje, były łzy i po mojej i po jego stronie i jego decyzja, że potrzebuje czasu, że nie wie ile i żebym się wyprowadziła. I wciąż były łzy, i zapewnienia, że popełnia błąd, ale, że taki związek w któym on mnie oszukuje jest tylko krzywdzący dla mnie - pewnie był. Jestem tylko człowiekiem, więc mu uwierzyłam - i wciąż miałam nadzieję i jego zrozpaczoną twarz przed oczami. I uwirzcie, wolałabym, usłyszeć, że mnie nie kocha, że musimy się rozstać, że to nie to - byłoby równie ciężko tego słuchać, ale jednak łatwiej zrozumieć. Nie wiem jak podeszłabym do tego gdyby on nie był chory - ale jednak chory jest, więc starałam się przyjąć jego punkt widzenia i wytłumaczyć sobie, że on nie myśli tak jak ja, więc może naprawdę nie wie co czuje. Cały związek starałam się go wspierać i próbować zrozumieć co on może czuć. Nie dokładać mu stresów, nie wywierać presji - wiecie, być obok, bo dla mnie to definicja dojrzałej relacji.
I prawie od razu podjęliśmy decyzję, że spróbujemy to naprawić, a raczej, że damy sobie czas na przemyślenia. Chciałam dać mu maksymalnie dużo powietrza na przemyślenia, ale jednak zadbać o to, żebyśmy nie urwali kontaktu. I tak było. I słuszałam dużo o jego żalu i widziałam, że się stara. Że to nie jest idealne, ale stara się dbać o mnie, i nie robić mi złudnych nadziei.
Z tym, że wydarzyło się kilka rzeczy: on przestał brać leki, w związku z czym wpadł w jego zdaniem lekką, a moim zdaniem o średnim nasileniu - manię. I obiecał, że do nich wróci. I podobno wraca, z tym, że jego zachowanie wobec mnie się zmieniło, i zmienił się jego sposób patrzenia na nasze rozstanie. I teraz wciąż słyszę, że czasem tego żałuje, ale że on wciąż nie czuje emocji. Że liczy się z tym, że mogę odejść, bo on niczego mi nie daje. Nie daje mi pewności dla naszej relacji, nie ma troski, nie ma chęci kontaktu, potrzeby spotkań - on nie chce/nie czuje, że może zaoferować mi cokolwiek. Wprost przedstawia, że on wie, że nie daje mi niczego, że akceptuje, że nie wytrzymam i mogę odejść. I mimo, że ja nie rozumiem tego co on przeżywa, staram się to akceptować. I nie wiem co ja mam dalej zrobić. Nie mogę już wytrzymać tego rollercoastera i chciałabym czegokolwiek, jakiegokolwiek zapewnienia, że mam o co walczyć, że nie będę tego związku pchała do góry cały czas sama, jak długo powinnam walczyć i kiedy powinnam odpuścić. Niestety kocham go jak głupia i nie wiem, kiedy jestem traktowana jak alternatywa, a kiedy tego nie mówi on tylko choroba. Nie wiem czy usprawiedliwiam go bez końca, nie wiem czy osoby z tą chorobą naprawdę nie mogą podjąć decyzji na zasadzie - "nie wiem co czuję do Ciebie ale chcę być z tobą i Ciebie szanować, nie mogę Ci obiecać ani czy na zawsze ani na jak długo, ale chcę spróbować. " I to by mi wystarczyło, ochłap dobrej woli, jakiekolwiek wskazanie, że jesteśmy tutaj razem. Bo coraz częściej myślę, że on mnie zwodzi, że robi sobie ze mnie alternatywę. I jestem przerażona tymi myślami bo nigdy go tak nie odbierałam. Czy jest gdzieś granica choroby. I czy tego nie mówi on tylko Chad? Nie wiem. Mam nadzieję, że te słowa są słowami jego choroby - ale nie mogę mieć pewności. Nie wiem też jak dalej postąpić - czy postawić mu ultimatum z moimi potrzebami odnośnie związku i tego jak często ja potrzebowałabym go widywać, że potrzebuję regularności - że możemy przyjąć pewniem schemat naszej relacji i poczekać aż jego uczucia wrócą i podjąć wtedy decyzję? czy w ogóle jest miejsce na "ultimatum" w związku? a w chorym związku? czy usunąć się w cień i pozwolić by pochłonęła go choroba lub by się z nią uporał? Wiecie, ja bardzo chcę zadbać o regularność naszych spotkań i o wspólny kontakt - żebyśmy się nie oddalili. I po powrocie emocji zadecydować co dalej. Ale nie wiem czy nie wbijam sobie sama noża w serce. Że staram się być dojrzała i dać dużo zrozumienia i nie widzę, że stworzyłam w swojej głowie wizję choroby której trzeba wybaczać wszystko - a powinnam postawić granice.
Nie jest dobrze.
Dziękuję, że ktoś to przeczytał.

Przeczytałem całość, ale ciężko coś doradzić, ewidentnie go kochasz, ale u niego choroba wzięła górę, nie wiadomo kiedy wróci do normy. Tu raczej pytanie czy dalej chcesz cierpieć

gdybym chociaż wiedziała czy kiedy on wróci do normy to "wróci" do mnie. Myślałam, że zniosę tę niepewność. Ale on zachowuje się w miarę normalnie w stosunku do otoczenia (normalnie dla optymisty, dla niego - widać, że jest nie tak), chociaż jest nakręcony, pobudzony i pełen energii. Więc bez przerwy biję się z myślami, że co jeśli on faktycznie nad tym panuje i świadomie zakończył nasz związek, a ja karmię się tylko nadzieją, że to choroba - I wtedy skazuję siebie na cierpienie. I odpowiadając na Twoje pytania - bardzo chcę, żeby on wrócił do siebie i czuł się ze sobą dobrze. Mam nadzieję, że doprowadzimy do tego, że będziemy z chorobą walczyć razem, kiedy nie choruje jest naprawdę dobrym człowiekiem, z wadami -jak każdy, ale wciąż dobrym.

Nie wiem co tobie doradzić, ty go nadal kochasz, może jeszcze ktoś się wypowie

ja też kocham swoją żonę...ale ona nie zauważa dobrych rzeczy...a jeśli ja mam słabszy dzień,swoim zachowaniem mnie prowokuje,ignoruje,nie zauważa to moje prośby,rozmowy,nawet krzyki w rozpaczy w ogóle do niej nie docierają,nakręca się,wykorzystuje moje chwile słabości,dzwoni na mnie na policję,wygania z domu,swoim pseudoznajomym pisze,że jestem agre***m,tyranem...nie zwracając uwagi jak ona mnie traktuje...nie jak męża,bliską osobę tylko niestety jak śmiecia,to boli,człowiek jest bezsilny,tymbardziej,że mamy dzieci i ona mi utrudnia kontakt z nimi

większość osób doradza aby przeczekać,zająć się sobą ale to bardzo trudne bo człowiek z taką osobą nie wie kiedy i czy stanie się ponowny "cud",że one do Nas wrócą?

dlaczego osoby chore uciekają lub wyganiają?dlaczego rozłąka może trwać rok i dłużej?dlaczego nie pozwalają zajmować się wtedy dziećmi?

Sama cierpię na CHAD i wiem żeby było "dobrze" to potrzebne jest systematyczne branie leków, chociaż i one czasem nie są wstanie do końca pomóc. Gdy odstawiałam, to za każdym razem kończyło się to manią. Z mojej perspektywy, nawet jeśli on mówi że potrzebuje przestrzeni, to tak naprawdę potrzebuje wsparcia i pomocy. Musisz też sama się zastanowić czy chcesz się w to pchać, bo ta choroba jest okropna, często wyniszcza.. Zraziłam do siebie bardzo dużo ludzi, bardzo tego żałuję, ale nic to już nie poradzę.
Mam nadzieję jednak że pomimo wszystko się Wam ułoży..
Pozdrawiam

Drodzy,czy jest ktoś w stanie się wypowiedzieć dlaczego kobieta chora na chad ucieka lub wygania z domu i nie chce mnie znać?w depresji lub remisji jesteśmy razem ale zawsze w hipo mnie wygania,dlaczego?

No bo, tak wyglada choroba psychiczna. Nie da sie jej racjonalnie wytlumaczyc. W depresji chory ma poczucie choroby, a w manii jest panem swiata i stare zycie go nie interesuje. Chce budowac inne, na miare swoich nowych, wielkich mozliwosci.
Wiekszosc partnerow Chadowcow, opisuje takie zachowanie, a do tego jeszcze zdrady.
Wiec nalezy uznac, ze to dosc typowe i czeste zachowanie.
Musisz to przyjac jako objaw choroby i nie starac sie go racjonalizowac. Moze sam, poszukaj dla siebie jakiejs pomocy psychologicznej. Przydalo by ci sie wsparcie.