Istnieją fobie o których słyszał każdy, jak na przykład lęk przed zamkniętymi pomieszczeniami (klaustrofobia), lęk wysokości, lęk przed pająkami (arachnofobia) czy zwyczajna fobia społeczna. Jednak jest wiele fobii mniej znanych i w poniższym artykule postaramy się im przyjrzeć.  

Fobia społeczna – teoretycznie wydawałoby, się że terminu tego nie trzeba tłumaczyć, w praktyce jednak okazuje się, że naprawdę wiele osób nie wie, czym tak naprawdę jest to zaburzenie. Otóż czasami dzieci i nastolatki, które uznawane są przez rodziców za samotników „z charakteru”, w rzeczywistości zmagają się z lękiem społecznym, który utrudnia im funkcjonowanie, a który tak naprawdę jak najbardziej można pokonać. Po czym jednak w ogóle stwierdzić, że dziecko może mieć fobię społeczną?

Psychiatrzy niejednokrotnie podkreślają, że leczenie psychiatryczne to nie tylko farmakoterapia, ale i różne oddziaływania psychoterapeutyczne. Do drugich z wymienionych zaliczane są rozmaite metody, bo zarówno psychoterapia indywidualna (wieloma różnymi technikami), ale i terapia prowadzona w znacznie większej grupie osób. Mowa o terapii grupowej, której część pacjentów się obawia, a która może naprawdę korzystnie wpływać na ich stan psychiczny. Kiedy więc można polecić pacjentowi właśnie terapię grupową i jakie są tak naprawdę jej założenia?

Zespół lęku uogólnionego uznać można za jedno z bardziej uciążliwych zaburzeń lękowych – w jego bowiem przypadku dochodzi do tego, że lęk, co prawda o różnym natężeniu, to jednak towarzyszy pacjentowi zasadniczo przez cały czas. Ciągłe obawy stanowią zaś duże obciążenie nie tylko dla psychiki, ale i komplikują one pacjentowi życie na wiele różnych sposobów – zespół lęku uogólnionego utrudnia człowiekowi funkcjonowanie czy to w domu, czy też w pracy oraz w szkole. Co więc można polecić osobom z zespołem lęku uogólnionego – na czym polega leczenie tego problemu?

Hafefobia to lęk przed dotykiem. O tym, że bardzo szybko doprowadzać ona może do trudności w codziennym funkcjonowaniu, przekonywać zapewne nie trzeba – przypadkowe dotknięcie przez innego człowieka może mieć miejsce chociażby w autobusie czy w sklepie. Co jednak doprowadza do hafefobii? Czy ten rodzaj fobii można jakoś wyleczyć?

Lęk i strach to dwa odmienne stany emocjonalne, które towarzyszą każdemu z nas. Zaliczane są one do zaburzeń somatycznych i pojawiają się w sytuacjach gdy się czegoś boimy. Ostrzegają nas przed różnego rodzaju niebezpieczeństwami i zagrożeniami. Lęk zaliczany jest do najczęściej spotykanych objawów psychopatologicznych. W większości przypadków ma charakter irracjonalny. Strach aktywowany jest w obliczu realnego zagrożenia. Kiedy mówimy o lęku, a kiedy mamy do czynienia ze strachem?

Często zapominamy, że lęk jest emocją. Tak, emocją. Taką samą jak smutek, radość, gniew, czy zaskoczenie. A emocje są nam potrzebne. Ba, nawet niezbędne! Za pomocą emocji wyrażamy swój stosunek do świata, a nie musimy używać w tym celu nawet jednego słowa. Poprzez uświadomienie sobie własnych emocji, możemy zidentyfikować, jakie jest nasze nastawienie do danego bodźca. Bo nie zawsze jesteśmy o tym w 100% przekonani. Po co nam w takim razie uczucie lęku? Przecież to negatywny stan. Kiedy możemy mówić o zaburzeniu lękowym? Leczyć, nie leczyć? Kiedy zacząć się martwić?

Centrum Zdrowia Psychicznego Feniks w Katowicach zaprasza do kierowania pacjentów do ogólnopsychiatrycznego oddziału dziennego. 

Istotą życia człowieka jest stykanie się z różnego rodzaju bodźcami. W ten sposób można określić relacje z innymi ludźmi, warunki atmosferyczne, sytuacje stresujące, radosne, przykre. Niektóre z nich akceptujemy, do niektórych dążymy, a od innych wolelibyśmy trzymać się jak najdalej. Czasem w odniesieniu do pewnych sytuacji pojawia się lęk i on też jest, do pewnego stopnia, naturalny i ewolucyjnie konieczny. Przecież gdybyśmy nie czuli lęku na widok pożaru to zamiast uciekać, z uśmiechem podchodzilibyśmy do bijącego ognia, by się przy nim ogrzać.

Coraz częściej spotykamy się z pojęciem bullyingu, które można tłumaczyć jako „znęcanie się”, jednak ten określony sposób i zjawisko dotyczy konkretnie dzieci w wieku szkolnym. 

Neurotyzm jest zaliczany do cech osobowości, którą cechuje ciągłe, często bezpodstawne odczuwanie lęku, silna nadwrażliwość emocjonalna (tzw. przesadna emocjonalność), trudność z nawiązaniem kontaktów z rodziną, bliskimi oraz osobami obcymi, problem z odnalezieniem się w życiu codziennym.

Prawie każdy z nas ma jakieś lęki. Niektóre z nich są bardziej nasilone od innych. Czasami są one zakorzenione w traumatycznych przeżyciach.

Badając zaburzenia lękowe, w celu ich skuteczniejszego wykrywania i leczenia, naukowcy z  Michigan State University dokonali odkrycia, zgodnie z którym aktywność mózgów u zaniepokojonych dziewcząt, jest znacznie większa niż u chłopców.

Pomimo braku dowodów prawie 40 procent pacjentów otrzymuje antydepresanty.

Kobiety przed ostatnią miesiączką narzekające na pamięć częściej mają depresję, zaburzenia lękowe, dolegliwości somatyczne i problemy ze snem.

Wpływ fobii na rozmiar obiektu strachu, służy podtrzymywaniu lęku. Jeżeli boimy się pająków, ich rozmiar oceniamy jako znacznie większy, niż jest w rzeczywistości.

Różnice z poziomie lęku przed wykonywaniem ruchów biorą się z różnego nasilenia bólu dolnej części pleców.

Chorzy na migrenę przyjmujący opioidy najczęściej maja depresję, zaburzenia lękowe, są niepełnosprawni i korzystają z pomocy lekarskiej.

Pomimo wzrostu świadomości społeczeństw nastawienie wobec ludzi z zaburzeniami psychicznymi ulega pogorszeniu.

Obecnie obowiązujące w różnych krajach systemy klasyfikacji zaburzeń umysłowych u młodych pacjentów wymagają zreformowania.