Badając poziom glukozy we krwi łatwo jest stwierdzić, czy jest on odpowiedni, zbyt niski czy za wysoki. Trudniej bywa za to np. w psychiatrii, kiedy trzeba określić, czy wzmożony nastrój pacjenta to mania, hipomania, czy może jeszcze wariant normy. Różnicowanie wymienionych stanów nierzadko związane jest z różnymi trudnościami – jakie są więc charakterystyczne cechy patologicznego wzmożenia nastroju, które sugerowałyby konieczność skorzystania z pomocy psychiatrycznej?

Biegunem nazywamy miejsce z jakiegoś względu najdalsze lub posiadające ekstremalne cechy. Bieguny (północny i południowy) to takie miejsca na Ziemi, które są swoimi absolutnymi przeciwieństwami - najdalej wysunięty na północ obszar półkuli północnej i analogiczny obszar na półkuli południowej. Jeżeli coś jest opisywane jako dwubiegunowe to na pewno możemy się spodziewać szerokiego spektrum zjawisk. Słowo „biegun” oznacza ekstremum, maksymalne nasilenie danej cechy. Właśnie tak należałoby spojrzeć na CHAD – nieustanne lawirowanie pomiędzy afektywnymi ekstremami, od depresji aż po stan manii.

Tak jak pacjent z cukrzycą może mieć równocześnie niewydolność serca czy wątroby, tak samo osoba chora na depresję może cierpieć na jeszcze inne choroby czy zaburzenia psychiczne - stan taki określa się mianem współchorobowości. Konsekwencje występowania u jednego pacjenta kilku problemów związanych ze zdrowiem psychicznym są znaczne – część zaburzeń może w końcu zostać przeoczona i przez to nieleczona. Ze współchorobowością w psychiatrii jest jednak związanych jeszcze kilka innych aspektów.

Już starożytni Grecy odkryli, że może istnieć zależność między kreatywnością a zachorowaniami na choroby psychiczne, jednak na dobrą sprawę motyw geniusza sztuki targanego wewnętrznymi demonami utrwalił się dopiero w XIX wieku, wraz ze zmianą statusu społecznego „artysty”. Współczesna nauka i psychiatria starają się przekuć ten stereotyp na konkretne liczby i udzielić odpowiedzi na podstawie wniosków wyciągniętych z badań. 

Zanim ktoś zostanie neurologiem lub psychiatrą, musi odbyć studia medyczne. W ich programie znajduje się nabycie zarówno umiejętności badania psychiatrycznego, jak i neurologicznego. Podstawy teoretyczne ma więc każdy lekarz, później jednak dochodzi do wyboru specjalizacji i zawężenia kręgu leczonych przez danego specjalistę jednostek. W przypadku pacjentów z otępieniem część objawów dotyczy neurologii, część z kolei psychiatrii – w związku z tym, z którymi dolegliwościami do kogo należy się udać?

Zaburzenia nerwicowe są jednym z najczęściej występujących zaburzeń o podłożu psychicznym. Mogą odejmować różne wymiary życia jednostki i odnosić się do zachowań (czynności), procesów psychicznych (myśli o charakterze obsesyjnym), emocji (depresja, lęki) oraz zaburzeń w funkcjonowaniu narządów ciała w postaci bóli czy bezwładu kończyn.

Zespół majeczeniowy należy do jakościowych zaburzeń świadomości.

Depresja to najczęstsze zaburzenie psychiczne dotykające blisko 25% kobiet w wieku rozrodczym. U ciężarnych stany depresyjne stwierdza się u około 20%. Badania wskazują, że jeżeli stany te wystąpiły przy pierwszej ciąży to mogą pojawić się przy kolejnej. Ryzyko takie sięga nawet 46%.

Elsevier, jedno z największych światowych wydawnictw naukowych po raz drugi objęło patronatem medialnym IV Międzynarodową Konferencję z cyklu Nowoczesna diagnostyka w psychiatrii, którego organizatorem jest firma Medforum, a która odbędzie się w dniach 9-11 grudnia 2010 w Wiśle.