W sesji otwierającej prof. M. Masiak wygłosił wykład na temat szkół psychiatrycznych w odniesieniu do współczesnej psychiatrii; mówił o pojęciu szkoły, historii szkół psychiatrycznych w Polsce, szkole prof. J. Mazurkiewicza. Prof. J. Perzyński kontynuując nurt ewolucyjno-dyssolucyjny, wygłosił wykład na temat mapy dyssolucyjnej w odniesieniu do dysolucji wewnątrzpiętrowej, prepsychotycznej.

W debacie: „Jak rozpoznawać i leczyć wczesną schizofrenię” prof. J. Wciórka przypomniał koncepcję schizotaksji P. Meehla jako deficytu neuronalnego stanowiącego predyspozycję do rozwoju schizofrenii. Współcześnie wiele z tego typu podejścia można znaleźć w pojęciu endofenotypu, przy czym podatności i ryzyka nie należy mylić z prepsychotycznością i wczesną schizofrenią. Prof. A. Araszkiewicz mówił o lęku i zaburzeniach lękowych w schizofrenii. Zwrócił uwagę, ze ryzyko rozwoju schizofrenii u pacjentów z fobią społeczną sięga 13 %, a OCD są rozpoznawane u 23 % pacjentów ze schizofrenią. Nie jest dokładnie poznana patogeneza współwystępowania tych zaburzeń, a doświadczenia na szczurach zdają się wskazywać, że ekspozycja na stres ma prowadzić do dezorganizacji neuronalnej w korze przedczołowej. Dr B. Galińska mówiła o neuroobrazowaniu w schizofrenii /f MRI, PET, DTT/, oraz o związkach danych z neuroobrazowania z deficytami poznawczymi oraz ciężkością przebiegu schizofrenii. Prof. J. Rabe-Jabłońska mówiła o nowych możliwościach diagnozowania schizofrenii, głównie w odniesieniu do badania istoty białej mózgu. Prof. A. Czernikiewicz i dr T. Szafrański mówili na temat wyzwań terapii biologicznej i terapii psychosocjalnej we wczesnej schizofrenii. Zwracali uwagę na właściwy dobór skutecznego i bezpiecznego leku we wczesnej schizofrenii, znaczenie pracy z pacjentem i jego rodziną dla dalszego przebiegu choroby. Żywą dyskusję wywołało cytowane badanie EUFEST w którym wykazano, że niskie dawki haloperidolu są tak samo skuteczne jak kilka leków atypowych w pierwszym epizodzie schizofrenii.

Na zakończenie pierwszego dnia obrad prof. A Czernikiewicz prowadził warsztat: „Studium przypadku”. Aktor scen lubelskich odczytał wiersze pacjenta pochodzące sprzed wybuchu psychozy, analizowano obraz kliniczny choroby i związki pomiędzy kreatywnością i psychopatologią.